Rozdział 5 - Pułapka

            Dni mijały szybko. Zbyt szybko. Oczywiście, to dość zrozumiałe, kiedy pochłonięta pracą nie zwracasz uwagi na nic innego. Na przykład; na wysokiego, nieziemsko przystojnego mężczyznę, który pojawia się tuż obok w najmniej oczekiwanych momentach, jednym spojrzeniem sprawiając, że zapominasz o całym bożym świecie. Naturalnie, to nie dotyczyło Catherine. A przynajmniej tak sądziła. Wypierała ze swojego umysłu każdą, nawet najdrobniejszą myśl dotyczącą Jacka Browna, a trzeba przyznać, że było ich całkiem sporo.

            Ostatnie dni spędziła głównie w pracy za biurkiem, bądź w salonie na kanapie. Wciąż mieszkała u Daniela Madsa i Lily Harrison, a jako że w mieszkaniu znajdowały się jedynie dwie sypialnie, była zmuszona spać na kanapie. Niestety jej tymczasowe łóżko nie należało do najwygodniejszych, ale dziewczyna nie miała zamiaru mówić o tym Danowi. Chłopak już wcześniej proponował podzielenie się z nią swoim łóżkiem, stwierdzając, że przecież Catherine jest tylko przyjaciółką, a jego dziewczyna ufa mu dostatecznie, by się tym nie przejmować. Jednak Cath wiedziała, że byłoby to dość niekomfortowe. W końcu nawet zajmując salon, czuła się jak piąte koło u wozu. Starała się więc sprawiać jak najmniej kłopotów. Z reguły siedziała cicho w salonie bądź w kuchni, po raz kolejny analizując dokumenty, które przynosiła z biura Lucasa Greena. Najważniejsze, że dzięki stercie papierów zdołała już dwa razy wymigać się od pójścia na siłownię z Lily. Bez wątpienia nie chciała przypadkowo spotkać tam Browna. Co prawda, była pewna, że któregoś dnia jeszcze wpadną na siebie i wtedy nie znajdzie drogi ucieczki, ale twierdziła, że im później ten moment nastąpi, tym będzie lepiej na niego przygotowana. Drugą sprawą był fakt, że tak naprawdę sama nie wiedziała, na co dokładnie musi się przygotować. Może na odparcie uroku tego mężczyzny? Albo na zebranie w sobie magicznej siły, która pozwoli jej przy następnym spotkaniu nie wyjść na kompletną idiotkę?

            Catherine nie była jakimś wielkim znawcą w sprawach damsko-męskich, ale bez wątpienia czuła tę dziwną siłę, która ciągnęła ich do siebie, napięcie, jakie pojawiało się między nimi, gdy tylko spojrzeli w swoją stronę. Oczywiście, to była jedna z wielu myśli, jakie starała się wyprzeć ze swojej głowy. Głównie dlatego, że zawsze powtarzała, iż takie rzeczy zdarzają się jedynie w filmach, a życie rządzi się własnymi prawami. Jak więc miała wytłumaczyć całą tę dziwną energię? To raczej oczywiste, że najlepiej było unikać jakichkolwiek spotkań z Panem Tajemniczym, by uciec od tego rodzaju pytań.

            We wtorkowy poranek Catherine zjawiła się w redakcji punkt ósma. Tym razem w obawie, że się spóźni, sama zapytała Lily, czy mogłaby ją podrzucić do pracy. A to wszystko dlatego, że przed samym pójściem spać, Cath zadzwoniła do swojej babci, stwierdzając, że będzie to idealny czas na krótką rozmowę. Jak się okazało, nie doceniła ukochanej staruszki, gdyż Larissa Jones z pewnością nie miała zamiaru odbywać krótkiej rozmowy. Zamiast tego kazała swojej wnuczce opowiedzieć o wszystkim, co do tej pory wydarzyło się w Atlancie. Co prawda, Catherine ominęła znaczącą ilość zdarzeń i skupiła się na opowieściach o firmie i dokumentach, które ostatnio przeglądała, jednak to wcale nie sprawiło, że rozmowa trwała kilka minut. Po dwóch godzinach opowiadań, Larissa w końcu postanowiła odpuścić swojej wnuczce dasze przesłuchanie. Naturalnie, pod warunkiem, że Cath niedługo znowu do niej zadzwoni. Ale, jakby nie było, dziewczyna spała co najmniej dwie godziny krócej. Nie dziwne więc, że rano biegała jak szalona po mieszkaniu, szukając swoich rzeczy i szykując się do pracy. Lily jak zawsze zaproponowała swoją pomoc i w czasie, gdy Catherine brała szybki prysznic panna Harrison przygotowała dla niej zestaw ubrań – krótką czarną spódniczkę i białą luźną bluzkę, z głębokim dekoltem, a dobrane do tego czarne wysokie szpilki dodatkowo wydłużyły jej nogi. Jones nie uważała, aby był to idealny stój do siedzenia za biurkiem. Z pewnością bardziej pasował do wieczornego wyjścia na miasto, ale Cath rano miała zbyt mało czasu, by spierać się z Lily o jakieś ubrania.

            Dziewczyna szybko zaparzyła kawę i zebrała korespondencję, a już chwilę później zapukała do gabinetu swojego szefa.

            - Cześć, Catherine – przywitał się, gdy tylko weszła do środka. Zaraz po tym wrócił do sterty papierów rozrzuconych na biurku, które wydawały się całkowicie pochłaniać jego uwagę. Cały Green.

            - Zrobiłam Ci kawę, Lucas – oznajmiła, zauważając, że przez liczne dokumenty nie ma gdzie postawić filiżanki.

            - A tak, oczywiście! – jęknął, odrzucając kilka kartek na bok i robiąc miejsce na naczynie. – Cieszę się, że już jesteś. Mam do ciebie wielką prośbę.

            Dziewczyna uśmiechnęła się do Lucasa, a w jej głowie tliła się jedynie nadzieja, że nie będzie musiała sprzątać tego całego bałaganu.

            - Co mogę dla ciebie zrobić?

            Wyciągnął w jej stronę jasną teczkę.

            - Chciałbym, żebyś zawiozła te dokumenty w jedno miejsce. Zrobiłbym to sam, ale nie wydostanę się dzisiaj z tego gabinetu. Nathan potrzebuje kilku umów i muszę się z tym szybko uporać. Zresztą, gdy Jack Brown dzwonił, to powiedział, że wystarczy, jak ty to podrzucisz.

            Catherine poczuła, jak uchodzi z niej cała energia. Najwyraźniej wszelkie starania w unikaniu tego mężczyzny poszły na marne.

- Co dokładnie powiedział? – zapytała niepewna, dlaczego okazało się to dla niej tak istotne.

- Powiedział, żebym się nie kłopotał i wysłał kogoś z moich ludzi. Jak pewnie wiesz, Catherine, jesteś moim jedynym człowiekiem.

Dziewczyna posłała mu niemrawy uśmiech, w tym momencie nie ciesząc się, że jest jedyną asystentką Greena.

- Oczywiście. Gdzie dokładnie mam to dostarczyć?

~*~

            Cath już dawno się tak nie stresowała. Nawet pierwszy dzień w nowej pracy nie był tak przejmujący, jak przejście do budynku, w którym urzędował Jack Brown. Imponująca kilkunastopiętrowa budowla powalała na kolana. W budynku oprócz biura Pana Tajemniczego znajdowało się wiele głównych rezydencji najróżniejszych firm, ale w tej chwili zdawały się jej nie interesować.

            Zaraz po wejściu do budynku zatrzymał ją ochroniarz, pytając o identyfikator, co wprowadziło ją w chwilowe zdezorientowanie. Czuła się niekomfortowo, wyjaśniając mu cel swojej wizyty, jednak facet był zainteresowany tylko jednym – jej nazwiskiem. Okazało się, że cała procedura objaśniania mężczyźnie, dlaczego tu jest, była bezsensowna, gdyż jej nazwisko zostało tego ranka dołączone do listy gości. Czując, że już na starcie zrobiła z siebie wielką idiotkę, przeszła do windy.

Biuro Jacka Browna znajdowało się na dwudziestym piętrze, a zaraz po tym, jak drzwi windy się otworzyły Catherine była pewna, że trafiła w odpowiednie miejsce. Przestrzeń była ogromna, a wnętrze urządzono w nowoczesnym stylu.
Znajdowało się tutaj pokaźne biurko, przy którym siedziała jasnowłosa kobieta. Ta najwyraźniej próbowała sprawiać wrażenie poważnej, a eleganckie ciuchy zapewne miały jej w tym pomóc. Szkoda, że nie zadbała o szczegóły, jak na przykład wyrzucenie ze swojej szafy stanika w cętki, który prześwitywał przez białą bluzkę, wyraźnie zaznaczając jej ogromnie, sztuczne piersi.

            - Mogę w czymś pomóc? – zapytała, patrząc na Catherine przelotnie. Zaraz po tym wróciła do stukania w klawiaturę, udając niezwykle zajętą.

            - Przyszłam do pana Browna.

            Blondynka poprawiła okulary na nosie i obrzuciła Cath przenikliwym spojrzeniem. Spojrzeniem, które spowodowało, że Jones zaczęła żałować, że jednak nie negocjowała dzisiejszego stroju z Lily.

            - Była pani umówiona?

            - Tak.

            Kobieta westchnęła, jakby nie wierzyła dziewczynie.

            - Proszę kierować się do końca tego korytarza, tam zajmie się panią asystentka pana Browna.

            Catherine skinęła jedynie głową, nie siląc się na żadną bardziej rozbudowaną odpowiedź. Jakoś nie miała ochoty rozprawiać z tą kobietą na temat jej spotkania z Brownem. Nie czekając już ani sekundy dłużej skierowała się odpowiednim korytarzem, a gdy dostrzegła wielkie drzwi, a w ich pobliżu masywne biurko, wiedziała, że dobrze trafiła.

            - Dzień dobry – powiedziała, zwracając na siebie uwagę rudowłosej kobiety, siedzącej za blatem biurka. Sekretarka momentalnie podniosła swoje zielone oczy, posyłając Cath ciepły uśmiech.

            - W czym mogę pomóc?

- Zostałam przysłana przez pana Lucasa Greena, by dostarczyć tutaj dokumenty. Mogłaby pani przekazać je panu Brownowi?

Catherine uśmiechnęła się na samą myśl o tym, że mogłaby zostawić teczkę tej kobiecie i po prostu wymknąć się z budynku zanim jej spotkanie z Jackiem dojdzie do skutku. Czy to nie byłoby piękne?

- Catherine Jones, prawda? – zapytała, a uśmiech na jej twarzy się poszerzył. Była piękną kobietą, a liczne piegi na twarzy dodawały jej jedynie uroku. W przeciwieństwie do pierwszej kobiety, z którą Catherine miała przyjemność, ta była po prostu sympatyczna.

- Tak, to ja – odpowiedziała niepewnie.

- Pan Brown już na panią czeka. 

Och. Nici z łatwiej ucieczki.

- Proszę za mną.

Rudowłosa szybko wyszła zza swojego biurka, po czym pokierowała się do masywnych drzwi. Była bardzo zgrabna, a jej ruchy dokładnie pokazywały, że jest pewna siebie i twardo stąpa po ziemi. Wydawała się idealnie pasować na stanowisko asystentki Pana Tajemniczego. Zapukała do drzwi, by po krótkim „proszę” – które sprawiło, że serce Catherine niespodziewanie przyśpieszyło - lekko je uchylić.

- Catherine Jones już tu jest.

- Wpuść ją, Chloe.

Dziewczyna momentalnie otworzyła szerzej drzwi, robiąc miejsce dla Catherine. Jones w pierwszym odruchu miała ochotę jak najszybciej stąd uciec, by nie musieć mierzyć się ze spojrzeniem szarych oczu, ale pokusa spotkania mężczyzny okazała się większa niż jej strach. Przeszła do środka ogromnego pomieszczenia odprowadzona ciepłym uśmiechem asystentki.

- Mogę zaproponować coś do picia? – zapytała ciepło Chloe.

- Jestem przekonany, że pani Jones napije się ze mną kawy – oznajmił Jack, wstając zza swojego biurka i robiąc kilka kroków w stronę kobiet.

Catherine nie miła w sobie tyle siły, by zmusić się do odwrócenia wzroku od jego cudownego ciała odzianego w szary, szyty na miarę garnitur. Zdecydowanie ten mężczyzna powinien być zabroniony. Swoim wyglądem wodził te wszystkie biedne kobiety na pokuszenie.

Catherine głośno przełknęła ślinę.

- Jeśli się nie mylę, miałam zostawić panu jedynie te dokumenty.

Jack zwrócił się w stronę swojej asystentki, uśmiechając się do niej ciepło. Jego uśmiech zawrócił Cath w głosie.

- Dwie kawy, Chloe.

Rudowłosa wydawała się jednak być przyzwyczajona do jego uroku, gdyż zamiast rozpłynąć się tak, jak Catherine, skinęła jedynie głową, po czym wyszła z gabinetu zostawiając ich samych.

- To naprawdę zbędne, panie Brown. Jestem tu tylko po to, by dostarczyć panu teczkę. Nie chcę marnować pańskiego cennego czasu.

- Catherine – zwrócił się do niej. – Myślisz, że ta teczka w ogóle mnie interesuje? Prawdę mówiąc, już nawet nie pamiętam, co miało się w niej znaleźć.

Cath zmarszczyła brwi.

- Chce pan powiedzieć, że niepotrzebnie jechałam przez całe miasto?

- Nie powiedziałbym, żeby ta podróż była niepotrzebna. Chyba nie sądzisz, że zwabiłbym cię tutaj bez powodu?

 Przychodzą takie momenty w życiu, że człowiek nie myśli trzeźwo. Jednak są też tacy ludzie, którzy jednym spojrzeniem sprawiają, że zaczynamy gubić się we własnych myślach. Jack Brown z pewnością górował na liście osób wprawiających Catherine w zakłopotanie.

- Zwabił? – powtórzyła, mrugając nieprzytomnie oczyma. – Proszę mi wybaczyć, ale nie rozumiem, co ma pan na myśli.

- Może usiądziesz? – Zapytał, wskazując jeden z dwóch foteli stojących przed jego biurkiem.

- Postoję.

- Catherine. Usiądź.

Jones naprawdę chciała mu pokazać, że wcale nie jest jedną z dziewcząt słuchających bez mrugnięcia okiem jego rozkazów. Naprawdę chciała. Jednak w jego głosie było coś, co sprawiło, że po sekundzie zwłoki zasiadła na wolnym miejscu.

Jack Brown na powrót obszedł swoje biurko, by następnie zasiąść na skórzanym fotelu, który z pewnością kosztował więcej, niż Catherine mogła sobie wyobrazić. Rozsiadł się w nim wygodnie, lekko pocierając brodę palcami.

- Nie widziałem cię już więcej na mojej siłowni.

Cath uniosła wysoko brwi, zdecydowanie zaskoczona takim zwrotem akcji. Nie tego spodziewała się po panu prezesie. Do diabła, prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, czego mogła się po nim spodziewać.

- Oczekiwał pan, że się tam jeszcze zjawię? Proszę oszczędzić sobie tego dołującego przedstawienia. Naprawdę dostrzegam to, że nie mieliśmy najlepszego startu. Nie powinnam była pana nazywać tak, jak nazwałam, ale to nie oznacza, że może mnie pan teraz prześladować. Jako inwestor jest pan naprawdę ważny dla naszej redakcji i zrobię wszystko, by zapomniał pan o naszym niemiłym pierwszym spotkaniu i skupił swoją uwagę tylko i wyłącznie na nowej rubryce. Nie chciałabym być powodem, przez który zrezygnuje pan z tej inwestycji.

Catherine była z siebie dumna. Cieszyło ją to, iż zdała się na odwagę i powiedziała to głośno. Nie chciała być pionkiem w żadnej grze. Nawet jeżeli karty rozdawał mężczyzna, który potrafił sprawić, że jej myśli podążały w pewnym, dość konkretnym kierunku.

Nie mogła jednak zrozumieć, skąd wzięła się w niej ta nagła odwaga na powiedzenie tego wszystkiego otwarcie. Odkąd pamiętała, raczej zatrzymywała swoje zdanie dla siebie i zamiast je rozpowszechniać, kiwała głową na pomysły innych. Tymczasem, nie pierwszy raz przy Jacku Brownie zbierała się w niej niesamowita odwaga na powiedzenie kilku odważnych słów głośno. Pytanie więc brzmiało: co miał w sobie takiego ten facet, że nieświadomie pobudzał w niej dziewczynę, o której istnieniu nie miała pojęcia?

- Jak na razie jesteś jedynie powodem, dla którego w nią zainwestowałem – odpowiedział spokojnym głosem Jack, wciąż wygodnie usadowiony na swoim fotelu.

Zaledwie sekundę później rozległo się pukanie do drzwi. Catherine jednak zbyt oszołomiona wyznaniem Browna, nie była w stanie zwrócić na nic innego uwagi. Gdy Chloe zapytała, czy dodać do jej kawy śmietanki jedynie skinęła głową, nie mogąc wypowiedzieć żadnego sensownego zdania.

Oczywiście, była w fazie zaprzeczania.

- Jeśli jest to jakiegoś rodzaju żart…

- Spotykasz się z kimś, Catherine?

To pytanie sprawiło, że w jej głowie zaszumiało, a gdzieś w oddali zapaliła się czerwona lampka sygnalizująca zagrożenie. I jak nigdy, Cath musiała się z nią zgodzić. Nie pierwszy raz odebrało jej głos. Niezdolna do jakiejkolwiek odpowiedzi, oparła się na fotelu wpatrując w mężczyznę z niedowierzaniem.

- Co to w ogóle za pytanie?

- Pytanie, jak każde inne. Po prostu odpowiedz, Catherine.

Nabrała głośno powietrza, zdając sobie sprawę, że jest w pułapce.