Prolog

Catherine Jones była skomplikowaną osobą. Na pozór wydawała się radosną dziewczyną, jednak w głębi duszy była po prostu samotna. Gdy tylko drzwi pokoju się zamykały, a ona pozostawała sama z własnymi myślami, nie czuła nic oprócz smutku i odrzucenia. Od piątego roku życia mieszkała ze swoimi dziadkami w niewielkim domku na obrzeżach miasta. Można powiedzieć, że dom był przepełniony miłością, a jej życie wyglądało na idealne, jednak sama dobrze wiedziała, że do ideału za wiele jej brakuje.

Nie wszyscy bowiem wiedzieli, że dzieciństwo Catherine nie należało do najszczęśliwszych. Gdy miała zaledwie pięć lat, to mama bez żadnego pożegnania zostawiła ją u dziadków, uciekając do większego miasta, chcąc podążać za swoimi marzeniami, realizować je. Dziecko było przeszkodą w dążeniu do celu, dlatego najprościej było zostawić przeszłość ze sobą, oddzielając ją grubą kreską i zapominając o rodzinie. Nie dziwne więc, że mimo miłości, jaką Catherine otrzymała od swoich ukochanych dziadków, wciąż wydawało jej się, że była niechciana. Czuła się oszukana, wyobcowana, gorsza od innych. O wiele gorsza… Chciała być radosnym dzieckiem, ale prawda była taka, że nie potrafiła. Była bardziej poważna niż rówieśnicy, ale nie potrafiła zbytnio angażować się uczuciowo, wiedząc, że koniec końców i tak pozostanie sama.

Miała dwadzieścia trzy lata, ukończone studia i marzenia, które wydawały jej się zbyt odległe, by mogła je zrealizować. Jednak za namową swojej najlepszej przyjaciółki Emmy Doyle i dziadków w końcu postawiła wziąć przysłowiowego byka za rogi i spełnić chociaż jedno ze swoich marzeń. Wyjazd z rodzinnego miasta miał być jej ratunkiem.

Przerażał ją jednak fakt, że osiemnaście lat temu dokładnie tak samo zachowała się jej mama. Uciekła. Oczywiście, była zasadnicza różnica – Catherine nie miała dziecka, nikt jej nie potrzebował tak bardzo, jak wtedy ona swojej matki. Co więcej, sami dziadkowie namawiali ją do tego wyjazdu, wiedząc, że rodzinne miasto jedynie ją ogranicza.

Wysłała więc swoje CV do wielu wydawnictw w Atlancie, mając nadzieję, że któreś z nich chociażby wykaże chęć spotkania się z nią. Wiedziała, że jeśli nie znajdzie pracy w stolicy stanu Georgia będzie musiała wrócić do rodzinnej posiadłości.

Skontaktowała się nawet z Danielem Madsem - swoim przyjacielem ze studiów, który  już rok temu przeprowadził się do Atlanty, informując go o swoim przyjeździe. Nim jednak zdążyła zapytać, czy chłopak mógłby ją przenocować przez kilka dni, Dan sam wyszedł z taką propozycję, nie chcąc nawet słyszeć słowa sprzeciwu.

Zaraz po otrzymaniu wiadomości od dwóch redakcji, które wyraziły chęć spotkania się z Catherine na rozmowie kwalifikacyjnej, dziewczyna niemalże natychmiast pojawiła się w Atlancie. Nie miała wielu rzeczy do spakowania; całe swoje życie zamknęła w jednej walizce. Po raz pierwszy nie planowała dokładnie całej podróży. Nie miała pojęcia, co ją czeka i choć trochę ją to przerażało, czuła, że będzie dobrze. Miała ogromną nadzieję, że znajdzie to, czego szuka.

- Twoje zdrowie, Jones! – zawołał wesoło Daniel, unosząc puchar z piwem ku górze w geście toastu.

Był piątkowy wieczór, a jakąś godzinę temu Catherine dostała telefon od Lucasa Greena, który poinformował ją, że została przyjęta i będzie pracować jako jego asystentka. Od poniedziałku miała zacząć pracę w prestiżowej redakcji w Atlancie u boku pana Greena i teraz już była pewna, że wszystko będzie układać się jak należy. Była zadowolona, iż tak szybko zrealizowała kolejny punkt na swojej liście.

Catherine uśmiechnęła się do przyjaciela, uniosła swojego drinka i kolejno stuknęła się ze swoimi towarzyszami. Najpierw z Danem, a później z Lily – współlokatorką Madsa. Lily Harrison była niewiarygodnie zakręconą dziewczyną. Sympatyczna, jednak niezwykle bezpośrednia. Zdecydowanie nie potrafiła trzymać języka za zębami. Miała również w zwyczaju sprowadzać sobie niemalże na każdą noc towarzystwo, co z pewnością nie było dla Catherine codziennością.

- Miejmy nadzieję, że ta praca sprawi, iż w końcu uwolnisz z siebie bestię! – zawołała Lily z szerokim uśmiechem.

- Bestię? – powtórzyła Catherine marszcząc brwi, jakby nie rozumiała słów panny Harrison.

- Dokładnie tak. Jesteś taką szarą myszką! Musisz się trochę rozerwać.

- Daj spokój, Harrison – westchnął Daniel.

- Nie mów, że nie mam racji. To jest Atlanta, a nie jakaś wioska, gdzie wszyscy się znają. Zjedzą ją w tej redakcji żywcem, jeśli się nie otworzy.

Catherine, nie siląc się na żadną odpowiedź, upiła końcówkę swojego drinka, po czym ruchem ręki wskazała, że idzie po następnego. Zdecydowanie nie miała zamiaru dłużej słuchać wywodów Lily. Może dlatego, bo wiedziała, że Harrison ma całkowitą rację. Catherine nie była zbyt odważna, jeśli kogoś nie znała. Dopiero po krótkiej znajomości się odprężała i pokazywała swoją nieco wymuszoną, rozrywkową stronę. Była typem dziewczyny, która woli poczytać dobrą książkę w domowym zaciszu, zamiast chodzić po klubach. Nawet teraz zgodziła się na to wyjście tylko dlatego, że Dan chciał oblać sukces, jakim było znalezienie pracy w tak krótkim czasie. Niemniej, była oburzona słowami Lily.

Gdy tylko barman podał jej zamówiony napój i przyjął za niego pieniądze, dziewczyna odwróciła się szybkim ruchem, niespodziewanie wpadając na coś twardego. Starając się złapać równowagę, jeszcze bardziej rozlała trzymanego w dłoni drinka, który po zderzeniu z nieznanym obiektem i tak opróżnił się do połowy.

- Uważaj, palancie! – warknęła, nim zdążyła w ogóle przemyśleć słowa, które wypadły z jej ust tak niespodziewanie. Chciała zostawić za sobą szarą myszkę? Miała ku temu teraz doskonałą okazję. Szczególnie, że była już trochę wstawiona.

- Proszę mi wybaczyć.

Momentalnie uniosła wzrok, całkowicie zahipnotyzowana tym akcentem. Akcentem? Nie była pewna, czy to jego sprawka, gdyż sam akcent nie wydawał się odbiegać od normy, jednak barwa głosu zadziałała na nią pobudzająco.

- Dobre sobie – prychnęła, starając się nie dać omotać. Zupełnie nieświadoma swoich działań spojrzała w szare, głębokie oczy mężczyzny stojącego naprzeciwko. Było to niemałym wyzwaniem, gdyż był od niej sporo wyższy, nawet, kiedy miała na sobie obcasy. Jednak gdy ich oczy się spotkały, poczuła się dziwnie naga. Mierzył ją wzrokiem w ten nadzwyczajny sposób, sprawiając, że po ciele przeszły dreszcze.

- Następnym razem uważaj, jak łazisz! – Warknęła. Odwagi z pewnością dodawał jej alkohol. Po wypiciu drinka - no, może trzech - czuła się bardziej niż pewna siebie. Dodatkowo, w głowie wciąż krążyły jej słowa Lily.

- Proszę mi pozwolić odkupić pani tego drinka.

Mężczyzna ledwie poruszył ręką, a barman stanął tuż przy nich.

Jak to możliwie, że zjawia się jakiś facet, a barman przylatuje niczym potulny piesek, podczas gdy Catherine musiała nastać się w kolejce?

- Obejdzie się – warknęła, wrzucając w te dwa słowa podwójną dawkę jadu, mając nadzieję, że zabrzmi groźnie.

Posyłając mu pełne złości spojrzenie, postawiła szklankę na blacie, po czym wymijając mężczyznę, efektownie go szturchnęła ramieniem i pokierowała się prosto do łazienki, by zmyć ze swojej ręki lepki trunek.