Rozdział 1 - Nieszczęścia chodzą parami...

W poniedziałkowy poranek Catherine wstała wcześniej niż miała to w zwyczaju. Miał być to jej pierwszy dzień w nowej pracy i z pewnością nie chciała się spóźnić. Trzeba jednak zaznaczyć, że Cath nie należała do punktualnych osób. Zawsze pojawiała się na umówionych spotkaniach, już na wstępie przepraszając. Emma Doyle, jej najlepsza przyjaciółka, zdołała się przyzwyczaić do najdziwniejszych rzeczy, które przydarzały się Catherine.

Jones miała nadzieję, że nowe miasto oznacza zerwanie z dziwnymi sytuacji, ale w ramach zabezpieczenia postanowiła pierwszego dnia skorzystać z podwózki zaoferowanej przez Lily. Sama nie posiadała samochodu, a wszystko przez to, że kilkakrotnie oblała egzamin na prawo jazdy. W końcu postanowiła się poddać, zauważając, że widocznie pisany jest jej inny środek transportu. By jednak nie musieć za każdym razem opowiadać znajomym o oblanych egzaminach – choć była pewna, że i tak o tym wiedzą – zaczęła wygłaszać przemowy o ochronie środowiska i przestawieniu się na rower. Niestety nie znała Atlanty na tyle  dobrze, by poruszać się po mieście na dwóch kółkach, więc tymczasowo była zdana na Lily i jej niewielki sportowy samochód. Chociaż dobrą opcją mogła być również komunikacja miejska I z minuty na minutę dziewczyna była coraz bardziej pewna tego, że następnym razem wybierze właśnie autobus.

Lily nie potrafiła jeździć samochodem w ciszy. Cały czas opowiadała o swoich ostatnich przygodach z mężczyznami, czy o uzależnieniu od miętowych cukierków. Na potwierdzenie tego przez całą drogę ssała miętusy, często rozgryzając je w ten hałaśliwy sposób. Ale najgorsze z tego wszystkiego było szeleszczenie papierkami, które upychała dosłownie wszędzie. Co chwilę zmieniała temat, zupełnie przy tym dezorientując biedną Catherine, która nie potrafiła nadążyć za swoją tymczasową współlokatorką. Co więcej, zaczynała mieć już dość ciągłych rad dziewczyny. Harrison bowiem już od samego rana udzielała Catherine najróżniejszych porad dotyczących wywołania dobrego wrażenia. Wybrała dla niej nawet zestaw ubrań do pracy, stwierdzając, że jeśli jej szef zobaczy ją w takim stroju, to role odwrócą się niesamowicie szybko i to on będzie na każde jej wezwanie. Catherine nie chciała wszczynać żadnych kłótni, szczególnie, że dziewczyny miały przez najbliższy czas razem mieszkać, dlatego milczała, udając, że się ze wszystkim zgadza.

W czarnej spódniczce, sięgającej przed kolano, białej bluzce z kołnierzykiem i kosmicznie wysokich szpilkach siedziała więc na fotelu pasażera w samochodzie swojej koleżanki, mając nadzieję, że w pracy nie będzie się zbytnio rzucała w oczy. Oczywiście, strój mógł wydawać się klasyczny i jak najbardziej pasujący do roli asystentki, ale Catherine nie czuła się w nim dobrze. W konsekwencji jednak wzięła to za dobry znak. W końcu to  miasto oraz praca miały być początkiem czegoś nowego, zmieniającego ją i dostarczającego nowych doznań. Miała stać się nową osobą. Nową Catherine Jones. Cokolwiek to oznaczało.

- Jesteśmy na miejscu! – Zawołała radośnie Lily, stukając w kierownicę dłońmi w nieznanym Cath rytmie.

Jones uśmiechnęła się delikatnie, ciesząc się, że podróż już się zakończyła. Owszem, Lily była niesamowicie sympatyczną i promienną osobą, ale była również dziewczyną, która w dziwny sposób narzucała swoje towarzystwo, niemalże przy tym pochłaniając swoją osobą wszystko dookoła. Przytłaczała Catherine i było pewne, że jeśli pojawią się razem w jakimś miejscu, to Lily będzie w centrum zainteresowania, nie ona. Choć Catherine nie lubiła skupiać na sobie zbyt wielu par oczu, po raz pierwszy jej się to nie spodobało. Nie chciała być w cieniu Lily Harrison.

- Powodzenia, mała! Pokaż im, co potrafisz.

Cath złapała swoją torbę i żakiet, po czym wyszła z samochodu, stając  na chodniku przed ogromnym gmachem budynku, w którym miała od dziś spędzać większą część dnia. Mimowolnie się uśmiechnęła, gdyż taka kolei rzeczy zdecydowanie jej odpowiadała. Miała już dość swojego małego miasteczka, gdzie wszyscy doskonale ją znali.

Śmiałym krokiem weszła do budynku, zmierzając prosto do windy, która miała ją zabrać na odpowiednie piętro. Po drodze jeden z ochroniarzy posłał w jej kierunku ciepły uśmiech, jakby wiedział, że właśnie teraz tego potrzebuje. Albo jej przerażony wyraz twarzy mówił sam za siebie.

Gdy tylko dojechała na dziesiąte piętro, poczuła się lekko zdezorientowana. Choć była tu na rozmowie kwalifikacyjnej, to inaczej zapamiętała to miejsce. Dla upewnienia odwróciła się szybko, sprawdzając, na którym jest piętrze. Nie pomyliła się.

- Mogę w czymś pomóc? – Doszedł ją ciepły, dziewczęcy głos.

Instynktownie spojrzała na masywne biurko, tak typowe dla recepcjonistek, natychmiastowo zauważając siedzącą za nim młodą, ciemnowłosą kobietę.

Nim jednak Catherine zdążyła coś odpowiedzieć, dziewczyna wstała ze swojego miejsca.

- Pamiętam cię. Byłaś u Greena na rozmowie kwalifikacyjnej.

Jones pokiwała głową, zbliżając się do biurka z nadzieją, że dziewczyna pomoże jej się odnaleźć w nowym miejscu.

- Julie Stevens – przedstawiła się szybko. – A to moje centrum dowodzenia – dodała, poklepując blat biurka.

- Catherine Jones.

- Lucas już na ciebie czeka. Powiedział, że jak tylko się zjawisz mam cię natychmiastowo odesłać do jego gabinetu. To na końcu korytarza.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Ach, jeszcze jedno. Nie stresuj się. Lucas jest naprawdę w porządku.

Jednego Catherine mogła być pewna. Już teraz wiedziała, że będzie w stanie bliżej zakolegować się z Julie. Dziewczyna była pełna światła i emanowała pozytywną energią. Należała do tych osób, z którymi nie trzeba na siłę szukać tematu, bo ten sam po prostu się znajduje.

Skinęła głową w stronę dziewczyny, posyłając jej przy tym ciepły uśmiech, po czym pokierowała się prosto do gabinetu Greena. Zapukała do drzwi i weszła do środka zaraz po krótkim „proszę”.

- Catherine! – zawołał wesoło Lucas, momentalnie wstając od swojego biurka. – Czekałem na ciebie.

- Dzień dobry, panie Green – odpowiedziała. Mimowolnie zerknęła na zegarek i z ulgą przyjęła, że jest tu przed czasem, co zdecydowanie zbyt rzadko się zdarzało w jej przypadku.

- Proszę, mów mi Lucas. Usiądź, mamy kilka spraw do omówienia.

Przed pierwszym spotkaniem z Greenem Catherine wyobrażała go sobie, jako grubego faceta, siedzącego za swoim drogim biurkiem, któremu każdego ranka będzie musiała przynosić pączka i kawę. Lucas w żadnym razie nie przypominał takiego mężczyzny. Był wysoki, dobrze zbudowany, z bujnymi czarnymi włosami. Na jego twarzy non stop gościł szeroki uśmiech, a on wydawał się cieszyć swoją pracą. Ale mimo niedorzecznego uśmiechu na twarzy wciąż budził szacunek.

- Pierwszy dzień, co? Nie lubię tej całej procedury wyjaśniania wszystkiego od początku do końca, więc uznajmy, że większości rzeczy nauczysz się z czasem. Przejmiesz część moich obowiązków i będziesz dbała o moje spotkania. Wstyd się przyznać, ale czasem zdarza mi się o jakimś zapomnieć. Ale przecież jestem tylko człowiekiem, prawda?

Catherine szybko się rozluźniła w towarzystwie swojego szefa, który okazał się być bardziej odprężony niż na rozmowie kwalifikacyjnej. Lucas obiecał, że nie rzuci jej od razu na głęboką wodę, dlatego odetchnęła z ulgą. Cieszyła się, że mężczyzna będzie przekazywał jej swoje obowiązki stopniowo. Dzisiaj jedynie miała się zapoznać z dotychczasowymi kontraktami i odbierać telefony. Oczywiście, każdego ranka miała mu przynosić kawę i korespondencję, co raczej było naturalne dla powszechnie wszystkim znanego wzorca asystentki.

Lucas Green był jednym z najwyżej postawionych pracowników tej firmy. W redakcji głównie zajmował się walką o najlepsze kontrakty, a jego stosunki z dziennikarzami ograniczały się do minimum. Jeśli tylko wywiązywali się ze swojej pracy, to Green nie wchodził im w drogę. Można powiedzieć, że był zastępcą prezesa, ale sam uważał, iż do tego tytułu miał daleką drogę. Catherine nie była co do tego przekonana. Choć nie znała prezesa, a podobno nie często bywał w firmie, mogła śmiało stwierdzić, że Lucas odwala za niego kawał dobrej roboty.

Dodatkowo, w ramach pocieszenia, Green oznajmił Cath, że trafiła do redakcji w najbardziej gorącym momencie. Już jutro miała razem z Lucasem wybrać się na lunch, uprzednio poznając prezesa całej korporacji i wraz z nimi odbyć ważną rozmowę z inwestorem. Nie była pewna, czy ma skakać z radości, czy wręcz przeciwnie. Widziała jedno – będzie musiała założyć wygodniejsze buty.

~*~

Choć Catherine była dość nieśmiałą i cichą dziewczyną, nie oznaczało to jednak, że nie walczyła o swoje. Starała się dążyć do wyznaczonych przez siebie celów i właściwie dzięki temu znalazła się w Atlancie. Była tu zaledwie kilka dni i już wiedziała, że musi rozejrzeć się za jakimś kątem dla siebie, bowiem nie czuła się zbyt komfortowo w mieszkaniu swojego przyjaciela. Próbowała to wyjaśnić na wiele sposobów, przekonując samą siebie, że to wina jej charakteru, ale po reakcjach Daniela można było zauważyć, że Lily także na niego działa pobudzająco. Sprzeczki między Madsem, a Harrison były na porządku dziennym, dlatego ta dwójka zdawała się tego nie dostrzegać, a już na pewno się nimi nie przejmowali. Dla Catherine były one jednak nowością i z pewnością nie przywykła do takiego sposobu rozwiązywania problemów.

Zaraz po tym, jak Catherine wróciła z pracy, przywitała ją Lily z szerokim uśmiechem na twarzy. Jak się okazało, dziewczyna wykupiła dla nich karnety na siłownię, żeby razem mogły spędzać wieczory i się lepiej poznać. Cath nie mogła zrozumieć, jak wspólne pocenie się na siłowni może zbliżyć do siebie ludzi, ale wszystko szybko się wyjaśniło, jak tylko wrócił Daniel. Uzmysłowił Jones, że siłownia dla Lily nie jest sposobem na spalenie kilku kilogramów, a szansą na poznanie kogoś nowego. Widocznie do tej pory pannie Harrison nie udało się namówić nikogo, by „trenował” z nią, a zagarnięcie tam Catherine podstępem było dla niej doskonałym rozwiązaniem.

To był jeden z wielu powodów, przez które Catherine we wtorkowy poranek była rozdrażniona. Teraz, oprócz chęci wynajęcia dla siebie jakiegoś niewielkiego mieszkania, postanowiła, że jak najszybciej odwiedzi jakiś stary komis, by kupić sobie rower. Z pewnością wspólne jeżdżenie samochodem z Lily nie służyło jej dobremu samopoczuciu.

~*~

- Nathan – zwołał wesoło Lucas wyciągając dłoń w stronę wysokiego mężczyzny.

Znajdowali się w restauracji, w której mieli umówione spotkanie z prezesem firmy i inwestorami, na których Lucas Green i Nathan Brown mieli zrobić dobre wrażenie, przestawiając najświeższe pomysły na nowe rubryki w gazecie.

- To moja asystentka, Catherine Jones.

Dziewczyna szybko wyciągnęła rękę w stronę mężczyzny, by się przywitać.

- Panie Brown – skinęła w jego stronę głową w grzecznościowym geście.

Gdy tylko się od siebie oddalili poprawiła czarną sukienkę, którą dzisiejszego ranka założyła za namową Lily. Chwilę później zostali odprowadzeni do stolika, przy którym jak się okazało, czekało już dwóch mężczyzn.

Catherine z wrażenia przystanęła.

Przy stole siedział niezwykle przystojny mężczyzna, a jego wzrok momentalnie odnalazł szczupłą sylwetkę Catherine.

To był on.

Facet z baru.