Rozdział 28 - Ślub

- Jak pomarańcza – powiedziała Catherine, przechylając głowę na jedną stronę.

Dziewczyna wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze z wielkim zrezygnowaniem, zdając sobie sprawę, że od jej marnego losu nie ma już ucieczki. Żałowała, że nie wymyśliła jakiejś dobrej wymówki, gdyż zamiast sterczeć tutaj mogłaby teraz siedzieć za swoim biurkiem i parzyć dla Greena kawę. A raczej, biorąc pod uwagę, że była sobota, spędzałaby czas z Lily. Mogłaby się nawet poświęcić i iść na siłownię, byleby tylko teleportować się z powrotem do Atlanty.

- Nie, jest gorzej – powiedziała po chwili. – Wyglądam jak wielka dynia. Tyle, że do Halloween jeszcze daleko.

Jack patrzył na Cath z udawaną powagą. Przez cały ten czas próbował trzymać swój humor w rydzach i nie roześmiać się w momencie, kiedy Catherine zdawała się przeżywać największy modowy koszmar swojego życia.

- Do tej pory myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach, bo przecież ludzie nie mają tak okropnych gustów, by kupić druhnom tiulowe, bufiaste, obleśne, pomarańczowe sukienki. Myliłam się.

Jack darował sobie jakiekolwiek uwagi, marząc, by Catherine powróciła do żywych i zeszła na dół, gdzie czekała na nią już babcia z dziadkiem. W końcu mieli razem iść do kościoła, który znajdował się zaledwie pięć minut drogi od ich domu.

- Kiedyś kochałam tiul. Zawsze chciałam wyglądać jak mała baletnica w swojej różowej ślicznej spódniczce – powiedziała rozmarzona. - Ale tamte sukienki były skromne i nie dodawały im dziesięciu kilogramów – dodała ze złością. Przynajmniej nie mówiła już tym smutnym, pogrzebowym głosem.

- Catherine – zaczął Jack rozzłoszczony – przestań rozpaczać i zabierz swoje cudne cztery litery z tego pokoju i chodźmy w końcu na ten cholerny ślub.

Cath odwróciła się do Jack’a otwierając szeroko buzię, zaskoczona jego brakiem współczucia dla jej tragedii.

- Nie!

- A właśnie, że pójdziesz. Albo o własnych siłach, albo cię tam zaniosę.

- Nie ośmielisz się!

Oczywiście, dziadek zawsze powtarzał Catherine, by nie wywoływać wilka z lasu, czy nie drażnić lwa, ale najwyraźniej Cath zaślepiona blaskiem pomarańczowej sukienki zapomniała o tych ważnych radach i powiedziała kilka słów za dużo.

„Nie ośmielisz się” zabrzmiało niczym wyzwanie, dlatego zaledwie chwilę później Catherine została przerzucona przez ramię i w ten sposób sprowadzona na dół, gdzie czekała Larissa z Williamem. Brown ze stoickim spokojem ignorował jej piski, czy wszelkie groźby, które – biorąc pod uwagę położenie dziewczyny – brzmiały po prostu śmiesznie.

- Możemy iść – powiedział Jack, uśmiechając się ciepło do dziadków.

~*~

Ślub. Catherine zawsze myślała o tym wydarzeniu, jak o czymś niezmiernie pięknym i szczęśliwym. Oczywiście jej nie dotyczącym, jednak wciąż cudownym. Nie była wielkim zwolennikiem białych sukien i marsza weselnego, ale potrafiła zrozumieć, dlaczego kobiety są tym wszystkim zachwycone. Każdy ślub miał przecież swój ogromny urok. A przynajmniej tak wydawało się Catherine dopóki nie zobaczyła tandetnie ozdobionego kościoła i pozostałych druhen ubranych w równie paskudne pomarańczowe sukienki, co ona. Miała jedynie nadzieję, że miejsce, gdzie miało odbywać się wesele będzie znacznie skromniej ozdobione, bo być może Amy swoją całą uwagę skupiła na kościele.

- Odpręż się – powiedział Jack, stojąc za Catherine i masując jej ramiona.

- Nie mogę. Już teraz bolą mnie policzki od tego ciągłego sztucznego uśmiechania się.

Brown momentalnie pomyślał, iż całe szczęście, że nie jest to ślub Catherine, bo zapewne dziewczyna byłaby jeszcze bardziej zdenerwowana, ale zaskoczony tą myślą szybko odrzucił ją na bok.

Nachylił się, zagłębiając twarz w zgięciu szyi dziewczyny.

- Słyszałem, że wzorowe druhny zawsze dostają nagrody – powiedział znacząco, całując jej szyję. – Więc jak, będziesz grzeczna?

Catherine zamruczała cicho, rozkoszując się już samą myślą o seksie z Jack’iem (oczywiście zupełnie ignorując fakt, że stoją tuż pod kościołem) i po raz pierwszy naprawdę szczerze się ucieszyła, że go tutaj zabrała. W końcu nikt nie potrafiłby lepiej wyrzucić z niej tego całego napięcia niż Jack.

- Catherine! – całkowicie znajomy pisk, przerwał ten romantyczny moment, przywołując rozmarzoną dwójkę do porządku.

W ich stronę szybkim krokiem podążała Amy, z gorącymi wypiekami na twarzy. Zatrzymała się obok dziewczyny, dysząc, jakby właśnie przebiegła maraton.

- Ustaw się w szeregu, a ty kochanieńki zmykaj, bo zaraz zaczynamy, a chyba duch mi na organach nie zagra!

Jack zmarszczył brwi, nieco poirytowany, że słynna kuzynka wzięła go za organistę.

- Nie jestem żadnym muzykiem.

Catherine skrzywiła się nieznacznie, zdając sobie sprawę, że nie tak chciała przedstawić kuzynce swojego chłopaka.

- Amy – wtrąciła się – to jest Jack Brown. Mój chłopak. Nie żaden organista.

Amy spojrzała najpierw na Browna, potem na Jones. I kilkakrotnie powtórzyła tę czynność. Po czym, zupełnie niespodziewanie ryknęła śmiechem.

- Ta, jasne.

Brown zadziałał szybko, widząc, że Cath cała gotuje się w sobie. Widocznie Amy nie przypuszczała, że jej siostra może kiedykolwiek mieć takiego chłopaka.

- Kochanie, pójdę lepiej zająć już miejsce. A ty pamiętaj o tym, co mówiłem wcześniej – powiedział, składając delikatny pocałunek na jej ustach. I wprowadzając tym w zmieszanie nie jedną, a dwie osoby, bo również Catherine nie spodziewała się tego ze strony Jack’a.

- O mój Boże – odezwała się Amy, po każdym słowie robiąc znaczącą przerwę. – Ale ciacho. Gdzie ty takiego znalazłaś?

Catherine uśmiechnęła się, w końcu czując odrobinę pewności siebie.

- Sam przyszedł – powiedziała do kuzynki, puszczając jej oczko. Następnie z szerokim uśmiechem (udając, że wcale nie widzi ogromnie zszokowanej miny kuzynki) stanęła za druhnami w rządku, czekając na rozpoczęcie ślubu.

Tak, teraz była gotowa skopać im wszystkim tyłki. Nawet w tej pomarańczowej kiecce.

~*~

Wesele odbywało się na tyłach domu rodziców Amy. Był to ogromny ogród, w którym postawiono wielki biały namiot. Pod nim natomiast było mnóstwo ustawionych okrągłych stolików, również w kolorze białym. Co prawda, liczne dekoracje wykonane z kwiatów nie były aż tak skromne, ale z pewnością nie odstraszały tak bardzo, jak te z kościoła.

A gdzieś pomiędzy tym wszystkim siedziała Catherine, zajmując miejsce przy stole wraz ze swoimi dziadkami, Jack’iem i kuzynem Colem, który przybył wraz ze swoją uroczą żoną Jessicą (jedyną osobą z pozostałej części rodziny, której Catherine nie miała ochoty od razu udusić) i pięcioletnią córeczką Alex.

Cole, właściciel warsztatu samochodowego i dealer samochodowy wykazywał wielkie zainteresowanie wszystkimi pojazdami Browna, których jak się okazało wcale nie było tak mało. Po prostu Catherine zdążyła poznać jedynie dwa pojazdy, myśląc, że na tym lista się kończy. W końcu, po co jednemu facetowi tyle aut? Jak się jednak okazywało, były mu potrzebne chociażby do samego stania w garażu.

Jednak pięcioletnia Alex, w przeciwieństwie do bratanic i bratanka Jack’a, była nieznośna. Rozpuszczona i nieprzyjemna. Tyle, że Brown zdawał się mieć do niej większą cierpliwość niż pozostałych piątka dorosłych, siedzących przy tym stole.

Catherine, nawet zaczęła się modlić, być ktoś rzucił jej koło ratunkowe, wyswobadzając od krzyków tego kapryśnego dziecka, i jak na zawołanie Jack wyciągnął dłoń w stronę Cath, pytając:

- Ma może pani ochotę ze mną zatańczyć, panno Jones?

Jedyną odpowiedzią, był szeroki uśmiech dziewczyny, która miała ochotę skakać z radości. Zatańczyć z Brownem? Zdecydowanie tak!

A gdy już tańczyli, Catherine położyła głowę na jego ramieniu, rozkoszując się zapachem mężczyzny. Był jedyny w swoim rodzaju. Być może używał najdroższych perfum na świecie, albo, co było dla niej bardziej autentyczne, tak właśnie pachniała jego skóra. Teraz wszystkie jej zmysły były w stanie gotowości, tak więc nawet najdelikatniejszy dotyk, najlżejszy oddech na skórze doprowadzał ją do szaleństwa. Szaleństwa z pożądania.

Chciała już szepnąć mu do ucha, że mogę zniknąć na chwilę z tego przyjęcia i zrobić, coś, co zdecydowanie poprawi im humory i rozluźni, ale niespodziewanie, tuż obok nich zmaterializowała się Amy wraz ze swoim mężem Arnoldem.

- Jak się ma młoda para? – zapytał radośnie Jack.

Przynajmniej on z ich dwójki był dobrym aktorem i potrafił dopasować się do każdej sytuacji.

- Och, cudownie! – zapiszczała Amy, a jej biała suknia falowała w niezgrabnym obrocie, jaki zafundował jej pan młody

- Odbijany! – zawołał radośnie Arnold, zapewne za namową swojej małżonki, momentalnie przechwytując Catherine, by chwilę później dreptać z nią w dziwnym, niezgrabnym tańcu.

Jack próbował uśmiechnąć się, ale z pewnością nie podobało mu się, że ten śmieszny mężczyzna trzyma swoje łapy na Catherine. Nawet jeśli kilka godzin temu się ożenił.

- Och, Jack! – pisnęła Amy, porywając Browna do tańca – nie sądziłam, że Catherine przyjedzie tutaj z takim przystojniakiem.

- A ja nie sądziłem, że kiedykolwiek będę miał szansę przyjechać tu z tak wspaniałą kobietą.

- Och, dosyć tego słodzenia…

Brown zaczął się poważnie zastanawiać na tym, czy Amy każde zdanie zaczyna od słowa „och”. Był to z pewnością ciekawszy temat do rozmyślań niżeli rozmowa z krzykliwą kuzynką. Ale tego nie dał po sobie poznać.

- A więc… wy dwoje?... Długo jesteście razem?

Przynajmniej wyjaśniło się, iż Amy nie każde zdanie zaczyna od „och”.

- Jakie to ma znaczenie? Chyba najważniejsze jest to, że czujemy się, jakbyśmy znali się od zawsze, prawda?

Nie kłamał. Czuł się, jakby znał Catherine od co najmniej kilku lat. Między nimi była wyczuwalna pewna więź porozumienia. Tyle, że tylko jedno z nich chciało ją pogłębić.

- Och, oczywiście, oczywiście.

Na to wygląda, że wracamy do starego dobrego „och”.

Dalsza rozmowa była równie wciągająca, jak jej początki, dlatego Jack zaczął rozmyślać, gdzie mógłby się teraz udać z Catherine, by zająć się pewną bardzo istotną sprawą. Podczas tańca udało mu się nawet zauważyć jedną kryjówkę.

Więc, gdy tylko muzyka dobiegła końca, miał zamiar ponownie wrócić do Cath, jednak przeszkodził im w tym słynny dziadek. Pan William oczywiście porwał swoją wnuczkę na parkiet, dlatego Brownowi nie pozostawało nic innego jak zająć się panią Larissą. Na szczęście ten taniec był znacznie bardziej interesujący, niż ten z panną młodą, gdyż Larissa nie podpytywała go o związek z Catherine, próbując wyciągnąć jakieś niezgrabności, które mogłyby poprawić jej humor.

Muzyka w końcu dobiegła końca, a wszyscy goście zostali poproszeni, by z powrotem zająć swoje miejsca. Jack poczekał więc na Catherine przy stole, jednak gdy dziewczyna wciąż nie pojawiła się obok niego, postanowił się rozejrzeć.

Panna Jones pełna dobrego humoru stała w towarzystwie pewnego mężczyzny. Jej towarzysz wyglądał na równie zadowolonego, co Catherine, a to z pewnością nie spodobało się Jack’owi.

- Siadaj kochanie, to tylko Robbie – powiedziała Larissa, zwracając się wesoło do Jack’a. – Nie masz co się martwić, ich związek to już historia. Ile to minęło? Nawet nie pamiętam. Dziesięć lat? Nie, chyba przesadziłam…

Może to miał go uspokoić, jednak zamiast tego, Jack niczym wystrzelony z procy powędrował w stronę Catherine.

- Kochanie, czekamy na ciebie – powiedział, kładąc rękę na biodrze Cath i niemal władczo przysuwając kobietę do siebie. Miał być to zapewne „subtelny” sygnał dla Robbiego.

- Jack – powiedziała radośnie Cath – to jest Robert Scott, mój przyjaciel z czasów szkolnych. Robbie, poznaj Jacka Browona. To właśnie z nim przyjechałam na ślub.

„Z nim przyjechałam na ślub” nie brzmiało w żadnym wypadku zobowiązująco. Mogło to równie dobrze oznaczać, że nic ich nie łączy. Przecież nie zawsze trzeba przyjeżdżać na ślub z osobą towarzyszącą, będącą jednocześnie twoją drugą połówką, prawda?

- Robert? – upewnił się Jack. – Nigdy nic o tobie nie słyszałem. Catherine, chyba nigdy nie wspominałaś nic o Robercie, hm?

 Cath spojrzała na Browna morderczym wzrokiem, nie rozumiejąc dlaczego jest nieprzyjemny.

- Porozmawiamy później, dobrze? – zwróciła się radośnie do Robbiego, posyłając mu przesłodzony uśmiech, który jeszcze bardziej zdenerwował Jack’a.

Gdy tylko się pożegnali, Catherine spytała rozgniewanym głosem:

- A ty co, zazdrosny jesteś?

- Zazdrosny? – prychnął. – Po prostu nie lubię, jak się robi ze mnie głupca na oczach innych ludzi. Musiałaś z nim flirtować przy wszystkich?

-  O tak,  taktowniej by było, gdybym wraz z Rabbim zniknęła ludziom z oczu.

Jeśli to miał być żart z pewnością nie rozbawił Jacka. Dlatego, by nie wchodzić w dalszą część tej bezsensownej rozmowy, bez słowa zajęli miejsca obok siebie, a do stołu został podany ostatni element weselnej kolacji – deser lodowy. Przynajmniej istniała rzecz, która w tym momencie mogła poprawić Catherine humor.

W końcu jednak nadszedł upragniony moment, a zły nastrój Jack’a i Catherine zupełnie przeminął. Jak się okazało nie tylko Brown był spragniony urwania się na chwilę z tego wesela, gdyż Catherine ochoczo przytaknęła na jego prośbę.

Zaledwie chwilę później, znaleźli się w lasku oddalonym jakieś pięćdziesiąt metrów od wesela. Catherine miała tylko nadzieję, że nikt nie zauważy ich zniknięcia (w końcu to było wesele Amy, nie Catherine, więc dlaczego ludzie mieliby interesować się panną Jones?).

Tyle, że wtedy jeszcze nie wiedziała, iż z całego wyjazdu nie będzie niczego tak żałować, jak pójścia do tego cholernego lasku.

Stali przy drzewie, całując się, jakby było to ich pierwsze spotkanie. Jedna noga Catherine, wysoko uniesiona przy biodrze mężczyzny. Ręce Jack’a błądzące po całym jej ciele. Catherine czuła się, jakby na powrót wróciła do czasów liceum, kiedy to wymykało się z chłopakiem, gdzieś w oddalone od imprezy miejsce i robiło bezwstydne rzeczy.

Wtedy jednak żaden nastolatek nie angażował się tak bardzo i nie miał tyle doświadczenia, co pan Brown. Jednak mimo swojego doświadczenia, Brown popełnił największy błąd. Dał ponieść się emocjom. Zaufał chwili, twierdząc, że nie będzie lepszego momentu na powiedzenie pewnych słów.
- Kocham cię, Catherine – szepnął, tuż przy jej szyi, nieświadomie psując dołowienie wszystko.