Rozdział 2 - Dwóch braci i dwa różne światy.

Catherine nie była najlepszą aktorką. W szkole średniej z pewnością nie należała do dziewczyn uczęszczających na zajęcia teatralne, gdyż z góry założyła, że się w tym nie sprawdzi. Zresztą niejednokrotnie słyszała, że można z niej czytać, niczym z otwartej księgi, więc szybko przekreśliła swoje szanse na zagranie w jakiejkolwiek szkolnej sztuce. Tym razem jednak musiała choć na chwilę schować swoje przemyślenia o aktorstwie na bok i po prostu spróbować swoich szans, jakby brała udział w castingu do ulubionego serialu. Przed nią siedział mężczyzna, na którym dzisiaj, razem z Greenem i panem prezesem miała zrobić dobre wrażenie. Lucas od początku dnia kilkakrotnie zapoznawał ją dokumentami i szczegółami nowych pomysłów, które chcieli wcielić w życie. Niczym zaklęty opowiadał jej o najważniejszych punktach w nowym planie. A teraz, ich „być albo nie być” zależało tylko i wyłącznie od faceta, którego Catherine niedawno nazwała „palantem”.

Dlatego jej zwątpienie po zobaczeniu mężczyzny z baru było jedynie tymczasowe i chwilę później przywołała się do porządku, wiedząc, że nie może sobie pozwolić na zrujnowanie tej szansy. Musiała wypaść, jak najlepiej, a rozpamiętywanie tej sprawy zdecydowanie w niczym jej nie pomagało.

Dwóch mężczyzn momentalnie wstało od stołu, chcąc powitać nowo przybyłych gości. Nathan Brown jako pierwszy wyciągnął rękę w stronę inwestorów.

- Bracie – powiedział z szerokim uśmiechem, sprawiając, że Catherine straciła całkowitą orientację w tej sytuacji.

Bracie?

- Nate, pamiętasz Ethana Larssona, moją prawą rękę? – odezwał się mężczyzna z baru, a jego niski, chrapliwy, niezwykle męski i zachodzący głęboko w pamięć głos sprawił, że po ciele Catherine przebiegły przyjemne dreszcze. Jednocześnie przez jej głowę przeleciało szybkie przypomnienie wieczoru, kiedy to zderzyła się z tym mężczyzną i wylała na siebie swojego drinka. Była pewna, że zapamiętał, jak go wtedy nazwała.

- A to moja asystentka, Catherine Jones – oświadczył Lucas, puszczając dłoń Pana Tajemniczego. Dziewczyna nawet nie zdążyła zauważyć, kiedy mężczyźni zdołali się już przywitać.

Niemal mechanicznie wyciągnęła rękę przed siebie, chcąc oficjalnie mu się przedstawić.

-  Jack Brown – oznajmił, i tym razem sprawiając, że zadrżała za sprawą jego głosu.

Dotyk mężczyzny był elektryzujący, a wraz z nim przyszła fala gorąca, która oblała jej ciało. Uścisk trwał zaledwie sekundy, jednak Catherine przez ten czas zdążyła uważnie przyjrzeć się mężczyźnie, czego nie uczyniła zbyt dokładnie w barze.

Jego szare oczy błyszczały w ten dziwny, hipnotyzujący sposób, doprowadzając zapewne niejedną kobietę do szału. Usta – ach, usta! – o idealnym kształcie, wygięte były w lekko łobuzerskim uśmiechu, który mówił, że doskonale pamięta Catherine. Choć dziewczyna nie przepadała za blondynami w tej chwili oddałaby naprawdę wiele, by móc zanurzyć dłonie w jego włosach i sprawdzić, czy faktycznie są tak idealne, na jakie wyglądają. A do tego był naprawdę wysoki - około sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Stał przed nią w idealnie skrojonym, granatowym garniturze, w którym wyglądał elegancko, ale przy tym niesamowicie swobodnie. Pomimo ubrania od razu zauważyła jego wysportowaną sylwetkę. Emanował poczuciem swobody, dzięki czemu od razu było widać, że czuł się dobrze w swoim ciele. Bez wątpienia był jednym z tych mężczyzn, których Catherine starała się unikać. Choć „nie ocenia się książki po okładce”, szatynka wiedziała, że jest typem niegrzecznego chłopca, zdobywcą, któremu kobiety ulegają, zanim on w ogóle na nie spojrzy. Jego ciało było idealne, a głos sprawiał, że jakiekolwiek myśli zostały wymywane z głowy. Zmysły się pobudzały do tego stopnia, że każdy dotyk, czy nawet oddech potrafił doprowadzić do szaleństwa.

Teraz przynajmniej wiedziała, że ten tajemniczy facet jest bratem szefa jej szefa, a także, że to właśnie na nim musi zrobić dobre wrażenie, choć niedawno przecież nazwała go palantem. Poczuła lekki uścisk w żołądku, ale szybko zwalczyła chwilowy strach i poprowadzona przez Lucasa zajęła jedno z miejsc przy okrągłym stole w ekskluzywnej restauracji, tak typowej do tego rodzaju spotkań biznesowych. Na nieszczęście jej miejsce przypadało tuż obok Pana Tajemniczego.

- Nate – odezwał się Jack Brown w momencie, kiedy młoda kelnerka układała przy każdym z gości menu - nie mam zbyt dużo czasu, więc od razu przejdźmy do konkretów.

Nathan poprawił się na swoim krześle, zerkając znacząco na Lucasa.

- No dalej – ponaglił go Jack - spraw bym chciał zainwestować w twoją firmę. Od razu mówię, że argument „jestem twoim bratem” tym razem nie wystarczy.

Catherine z uwagą śledziła rozmowę - a raczej monolog Pana Idealnego – starając się doszukać w tym wszystkim jakiegoś sensu. Dlaczego Nathan miałby przekonywać własnego brata, by ten zainwestował w jego firmę? Czy na tym świecie nie było żadnych innych ludzi gotowych włożyć sporą ilość gotówki w redakcję?

- Jack - odpowiedział w końcu – dobrze znasz moje wydawnictwo i doskonale wiesz, że jest warte tych pieniędzy. Nie zapominaj, że też będziesz mógł na tej inwestycji sporo zarobić.

- Albo stracić – wtrącił Ethan Larsson, wspomniana prawa ręka Browna.

- Już od dawana nosimy się z pomysłem rozbudowy gazety, ale dobrze wiesz, jaki jest dzisiejszy rynek. Trzeba wymyślić coś chwytliwego, coś, co na pewno się sprzeda. Wszystkie pomysły znajdują się w tej teczce, wystarczy, że to przejrzysz – powiedział Nate, wyciągając w jego stronę szarą teczkę pełną dokumentów.

Jack Brown po chwili zwłoki sięgnął po nią, ale zamiast otworzyć położył obok siebie.

- To mi nic nie mówi. I przede wszystkim, to wciąż mnie nie przekonuje.

- Widział pan ogólny zarys pomysłu. – Tym razem Lucas podjął walkę. – Nasi ludzie pracowali nad tym ciężko i w końcu udało nam się stworzyć pomysł, który chcemy w stu procentach zrealizować…

Podczas, gdy Green mówił dalej Catherine uważnie śledziła reakcje Jacka Browna. Niczym zahipnotyzowana patrzyła na jego skupioną twarz, chcąc nie chcąc, odcinając się od rozmowy. Zaczęła myśleć o Jacku Brownie, wyobrażając sobie, co by było, gdyby pozwoliłaby mu w barze odkupić tego drinka. Czy poznaliby się lepiej, a może zafascynowana jego czarem wylądowałaby z nim w łóżku? Przez jej myśli przeszło kilka możliwości związanych z tym, jak tamten wieczór mógłby się zakończyć, a każda następna była jeszcze odważniejsza od poprzedniej. W tym mężczyźnie było coś, co ją fascynowało i nie pozwalało się skupić na niczym innym.

- A co pani o tym myśli, panno Jones? – zapytał nagle Jack, a jego szare oczy patrzyły na nią dociekliwie. – Sądzi pani, że ta gra jest warta świeczki?

Drugie pytanie zadał takim tonem głosu, jakby chodziło tu o coś zupełnie innego. Dziewczyna jednak nie dała się omotać, zdając sobie sprawę, że z tej zabawy może wyjść tylko jeden zwycięzca.

- To zależy, czy lubi pan ryzyko, panie Brown – odpowiedziała nieco zalotnie. – Z drugiej strony, kto nie ryzykuje ten nie wygrywa, prawda?

Jego lekko łobuzerski uśmiech był jedynie potwierdzeniem tego, że połknął haczyk.

- Zagrajmy więc – oznajmił, unosząc znacząco brew, a jego głos zawirował Cath w głowie. Nie dała jednak tego po sobie poznać. Zdawała sobie sprawę, że ten lunch dopiero się zaczął…

Gdy spotkanie dobiegło końca i Catherine była przekonana, że Jack Brown zainwestuje pieniądze w firmę swojego brata, a jej szefa, odetchnęła z wielką ulgą. Jej mięśnie momentalnie się rozluźniły, a ona przynajmniej wiedziała, że nie będzie musiała się tłumaczyć przed Lucasem, że zapewne jednym z powodów, dla których Jack Brown nie zdecydował się na włożenie swoich pieniędzy w rozbudowę gazety jest ten, że nazwała go palantem. 

- Powinniśmy uczcić ten sukces -  oznajmił Nathan, zaraz po tym, jak Jack Brown razem z Ethanem Larssonem się z nimi pożegnali i opuścili restaurację. Rzecz jasna, Jack przy pożegnaniu nie omieszkał rzucić w stronę Catherine znaczącego spojrzenia mówiąc przy tym „do zobaczenia wkrótce”, jakby składał jej jakąś obietnicę, a jednocześnie rzucał wyzwanie.

- Zdecydowanie – powiedział stanowczo Lucas. – Zasłużyliśmy na to. Właśnie, Catherine, muszę przyznać, że spisałaś się świetnie.

Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało, po czym skinęła głową w ramach podziękowania za miłe słowa.

- Czego się napijesz, moja droga? – zapytał wesoło Nate.

- Właściwie, jeśli panowie nie mają nic przeciwko, wolałabym wrócić już do pracy.

Nathan machnął ręką.

- Do pracy? Moja droga, po części to właśnie ty przekonałaś mojego brata do zainwestowania w naszą gazetę, więc zasłużyłaś na trochę wolnego.  Zresztą, ledwo wróciłabyś do biura, a musiałabyś już wychodzić. Tak więc, jeśli chcesz, możesz wrócić do domu i trochę odpocząć. W pełni na to zasłużyłaś.

Nathan Brown zasadniczo różnił się od swojego brata. Nie tylko dlatego, że był młodszy, co zresztą można było dostrzec na pierwszy rzut oka. Chodziło tu przede wszystkim o to, że był łagodniejszy, bardziej rozluźniony. W żadnym wypadku nie odgrywał roli złego pana prezesa, o co niewątpliwie można było posądzić Jacka Browna, który wydawał się silnie przestrzegać ustalonych przez siebie zasad. Jack był niezwykle pewny siebie i z pewnością nie decydował się na żadne ustępstwa. Z Nathanem można było otwarcie dyskutować, może nawet narzucić mu swoje zdanie, zaś Jack zapewne na to by sobie nie pozwolił. Dwóch braci i dwa różne światy.

- Dziękuję – powiedziała cicho Catherine, po czym pożegnała się z Lucasem i Nathanem. Zaledwie chwilę później stała już przed restauracją, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę jeszcze nie chce wracać do miejsca, które tymczasowo nazywała domem. Zamiast tego zdecydowała się na długi spacer, mając nadzieję, że po drodze napotka jakiś sklep z gratami i uda jej się kupić rower za niską cenę. Jak do tej pory przeżyła dwie poranne jazdy samochodem z Lily i miała nadzieję, że na tym będzie mogła zaprzestać liczenie.