Rozdział 30 - Książę z bajki

„Pamiętacie, kiedy byliście małymi dziećmi i wierzyliście w bajki, marzyliście o tym, jakie będzie wasze życie? Biała sukienka, książę z bajki, który zaniesie was do zamku na wzgórzu. Leżeliście w nocy w łóżku, zamykaliście oczy i całkowicie, niezaprzeczalnie w to wierzyliście. Święty Mikołaj, Zębowa Wróżka, książę z bajki - byli na wyciągnięcie ręki. Ostatecznie dorastacie. Pewnego dnia otwieracie oczy, a bajki znikają. Większość ludzi zamienia je na rzeczy i ludzi, którym mogą ufać, ale rzecz w tym, że trudno całkowicie zrezygnować z bajek, bo prawie każdy nadal chowa w sobie iskierkę nadziei, że któregoś dnia otworzy oczy i to wszystko stanie się prawdą. Pod koniec dnia, wiara to zabawna rzecz. Pojawia się, kiedy tak naprawdę tego nie oczekujesz. To tak, jakbyś pewnego dnia odkrył, że baśń może się nieco różnić od twoich wyobrażeń. Zamek, cóż, może nie być zamkiem. I nie jest ważne długo i szczęśliwie, ale szczęśliwie teraz.”

Catherine próbowała nie myśleć o Jack’u i o tym, co powiedział. Ale to tak samo, jak ktoś ci każe nie myśleć o słoniu. Tak więc, Brown pojawiał się w jej myślach niespodziewanie i nie znikał zbyt szybko. A raczej nie znikał wcale. Wciąż w głowie kołatały jej się te dwa niedorzeczne słowa, które wypowiedział na weselu.

Do diabła, jakim cudem on, Jack Brown miał ją kochać? Ten cholernie seksowny facet, który mógłby mieć zapewne każdą, zakochał się właśnie w niej? Dobrze, może Catherine nie była pewną siebie dziewczyną, przekonaną o swoich atutach, ale potrafiła spojrzeć na sytuację realistycznie. Nie miała figury modelki, nie była również kobietą sukcesu na stopniu zawodowym. Co niby w jej osobie mogłoby zainteresować miliardera?

Tak więc starała się ze wszelkich sił unikać Jack’a. Nie miała zamiaru patrzeć mu w oczy, bo wiedziała, że jej kamienna maska zniknęłaby od razu. Prawda była taka, że nie pozostawała obojętna na jego słowa. Szokowały ją, zapierały dech w piersiach i powodowały, że chciała uciekać gdzie pieprz rośnie. Jednak mimo to, nie była na nie obojętna. W głębi serca w jakimś tam stopniu ją cieszyły, sprawiały, że łza w oku się kręciła. Tyle, że nie powodowały, iż stawała się zupełnie inną osobą. Wciąż żyła tak jak wcześniej, w pełni świadoma swoich przekonań i lęków.

            Czuła, że popełniła błąd zabierając tu Jack’a. Ale przecież nie mogła się spodziewać, że ten wyskoczy z jakimś durnym oświadczeniem?

            Przy wspólnym obiedzie miała jeszcze dodatkową przeszkodę. Jak się okazało, jej babcia wydawała się wszystkiego domyślać i na każdym kroku dawała to Catherine wyraźnie do zrozumienia. Najgorsze jednak, że nawet dziadek Will nie stał po jej stronie. A przynajmniej na to się zapowiadało, gdyż przez cały posiłek zabawiał rozmową Jack’a. Brown nie pozostawał mu dłużny i w konsekwencji całkowicie przekabacił go na swoją stronę, dając dojść do głosu interesom.

            Dlatego, gdy tylko obiad się skończył, Catherine odetchnęła z ulgą. Oczywiście, zabawili jeszcze chwilę w towarzystwie dziadków, jednak jak szybko tylko mogli, spakowali walizki do samochodu i pożegnali się z Larissą i Williamem. Samo pożegnanie nie było łatwe dla Catherine, gdyż już teraz zaczynała za nimi tęsknić. Jednak chciała jak najszybciej zakończyć ten felerny wyjazd, więc obiecała dziadkom, że prędko się do nich odezwie. Milczała jednak, gdy Larissa oświadczyła, że już nie może się doczekać, kiedy znowu Jack ich odwiedzi.

            Teraz tylko czekały ją męczące godziny, które miała sam na sam spędzić w samochodzie z Jack’iem.

            - Masz zamiar przez całą drogę się do mnie nie odzywać? – zapytał Jack, zapalając silnik samochodu, jednak nim usłyszał jakąkolwiek odpowiedź, zdążył wyjechać z posesji dziadków Cath i jeszcze przejechać kilka metrów .

- To z pewnością lepsze niż paplanie bez zastanowienia – odpowiedziała w końcu.

Jack gwałtownie zahamował.

- Paplanie bez zastanowienia? – powtórzył po niej, ze słyszalnym w głosie oburzeniem. – Sugerujesz, że nie wiedziałem, o czym mówiłem?

- Oczywiście, że nie wiedziałeś – prychnęła.

- Wysiadaj z samochodu – oznajmił surowo.

- Co proszę?

- Wysiadaj. Już.

- Nie żartuj sobie, do diabła.

- Wysiadaj, Cath – powtórzył, po czym sam opuścił samochód, trzaskając drzwiami.

Catherine, po raz pierwszy była świadkiem tak emocjonalnego zachowania Jack’a. Nie miała więc pojęcia, jak powinna się zachować. Przestraszyła się tego faceta, i to nie na żarty. Czy on naprawdę chciał ją tu wysadzić, by nie musieć w jej towarzystwie wracać do Atlanty? Nie wiedząc, co ją czeka, otworzyła drzwi samochodu.

- Spokojnie, Brown. Zachowujesz się idiotycznie.

- Spokojnie!? – warknął, gdy dziewczyna zatrzasnęła za sobą drzwi samochodu. – Dziewczyno, ogarnij się! Powiedziałem, że cię kocham! A ty nie dość, że nie odpowiedziałaś, to teraz zachowujesz się jak obrażona księżniczka.

- Księżniczka?

- Och naprawdę, teraz tylko ta kwestia cię dotknęła!?

Catherine zmarszczyła brwi, nie mając pojęcia, dlaczego nagle Jack stał się taki agresywny i drażliwy.

- Powiedziałem, że cię kocham, Catherine.

- I co z tego? Mam ci podziękować, czy jak?

Jack westchnął głęboko. Zdaje się, że do Cath nic nie docierało.

- Dotąd myślałem, że zachowujesz się, jak obrażona księżniczka, ale teraz wiem, że to nawet nie jeden procent tego, co jest w rzeczywistości – powiedział Jack, opierając się o maskę samochodu.

W tym momencie cały spokój, jakim do tej pory próbowała się wykazać Jones prysł, jak bańka mydlana.

- A ty co? Uważasz, że jesteś taki idealny!? Do diabła, książę z bajki się znalazł. Klękajcie narody, odnalazłam swojego Smreka!

- Przynajmniej Fiona potrafiła się przyznać do swoich uczuć.

- Że co proszę? Sugerujesz, że niby ja nie potrafię?

Jack prychnął, dając tym wystarczającą odpowiedź.

- Potrafię! – Oburzyła się, tupiąc przy tym nogą niczym mała dziewczynka.

- Komu próbujesz to udowodnić? Mnie czy sobie?

Catherine otworzyła szeroko buzię, już mając rzucić pierwszą lepszą odpowiedzią, jaka tylko przyszła jej na myśl, jednak w porę się powstrzymała. Szybko założyła, że przyjęła nieodpowiednią taktykę i zamiast pokazać, że to ona ma rację, zachowuje się jak wspomniana przez Browna naburmuszona „księżniczka”.

- Czego ode mnie oczekujesz? – zapytała, przyjmując bojową postawę. Położyła ręce na biodrach i patrzyła na Browna wzrokiem, mówiącym, że nie ma zamiaru tak łatwo się poddać.

- Chcę, żebyś w końcu dorosła.

- Mam dwadzieścia trzy lata. Do diabła, jestem dorosła.

Jack roześmiał się głośno.

- Rose jest od ciebie dojrzalsza emocjonalnie – oznajmił stanowczo, wspominając o swojej młodszej bratanicy.

- Niby na jakiej podstawie to oceniasz?

Brown pokręcił z dezaprobatą głową, po czym przeszedł kilka kroków w tę i we w tę, jakby miało mu to w czymś pomóc.

- Powiedz mi co czujesz, do cholery – oznajmił zdeterminowany.

Catherine skrzywiła się, jakby nie rozumiała, czego Jack od niej tak naprawdę oczekuje.

- Catherine, kocham cię – powtórzył, jak się składało już po raz trzeci. – Ale nie mam zamiaru być twoim wyjściem awaryjnym, podczas gdy ty jesteś moim pierwszym wyborem.

- Jack…

- Kocham cię!

Czwarty raz. Ale kto by liczył?

Catherine wyglądała na zdruzgotaną. Już nic nie wiedziała.

- Ale dlaczego? – zapytała po chwili ciszy, która wydawała się trwać wieczność.

Jack westchnął głęboko.

- Za cholerę nie wiem. Może to przez ten twój uśmiech? Albo ten wszystkowiedzący wzrok? Lub jak to ludzie mówią, przez wnętrze. Nie wiem, może to twoja wątroba mnie tak urzekła – dodał, już nieco weselszym tonem, jakby niedawne napięcie minęło. – Albo to po prostu ty. Za cholerę nie wiem. Albo po prostu cię kocham.

Catherine nie miała odwagi się odezwać.

- Wypełniłaś moje życie, ale ja nie mam zamiaru być tylko jedynym rozdziałem w twoim – dodał.

Jones pokiwała głową w zamyśleniu.

- W porządku – powiedziała po chwili.

Jack uniósł pytająco brew.

- Co „w porządku”?

- Chcesz usłyszeć co do ciebie czuję? W porządku. Lubię cię. Bardzo cię lubię. A nawet, jeśli chcesz żebym była precyzyjna, kocham cię. I to pewnie od dawna. Zakładam, że to właśnie Emma próbowała mi uświadomić. Ale jakie to ma znaczenie? Nie pasujemy do siebie.

- Co ty bredzisz? – Jack nie wiedział, do której części wypowiedzi zadał to pytanie.

- Spójrz na to z innej perspektywy. Jesteś seksowny, inteligentny i, niech cię cholera weźmie, diabelsko bogaty. Ja?... Wykreśl wszystko, co o tobie powiedziałam i będzie całkiem dobry opis mojej osoby.

- Ale przynajmniej masz ujmującą wątrobę – dodał Jack, próbując się nie roześmiać.

Catherine momentalnie się zjeżyła.

- Masz zamiar sobie z tego wszystkiego żartować?

- Skąd. Po prostu stwierdzam fakty. Zapomniałaś jeszcze o wszystkim, co sam wcześniej wymieniłem. Ale proszę, nie idealizuj mnie tak. Choć, zapomniałaś wspomnieć, że jestem świetny w łóżku.

- Idiota – powiedziała Catherine, odwracając się do niego plecami, udając obrażoną. W rzeczywistości jednak próbowała się nie śmiać.

- I kochasz mnie – dodał Jack. – Nie ma odwrotu, sama to powiedziałaś.

- I już zaczynam tego żałować.

Po chwili jednak odwróciła się do Jacka, z zamiarem wygłoszenia całkiem rozbudowanej przemowy. Niestety nie dane było jej nic powiedzieć, gdyż Jack stanął tuż przy niej, momentalnie zamykając jej usta pocałunkiem. Ale, kochani, ten pocałunek był zupełnie inny niż wszystkie dotychczasowe – albo przynajmniej tak im się wydawało.  

Stali przez chwilę, a on całował ją delikatnie, zupełnie nieśmiało, inaczej niż kiedyś. Catherine była pełna wrażeń, do tego stopnia, że nie mogła z siebie wydobyć głosu.

- Kocham cię – powiedział po raz kolejny.

- Jejku, długo masz zamiar jeszcze to powtarzać? – zapytała, jednak na jej twarzy malował się szeroki uśmiech.

- O tak – odpowiedział radośnie, ponowie ją całując. Tyle, że tym razem pewniej i znacznie namiętniej.

Catherine jednak niespodziewanie oderwała się od niego, wygrażając mu palcem.

- Ale nie myśl, że będę dla ciebie gotować. W żadnym wypadku nie mam zamiaru ani ci prać, ani po tobie sprzątać. I broń Boże, nie rzucę dla ciebie pracy. Będę spotykać się z przyjaciółmi, kiedy tylko będę chciała, a ty nie będziesz mnie w niczym ograniczał.

Jack uśmiechnął się szeroko.

- Nie mam zamiaru cię o to prosić – Stwierdził, że nieodpowiednie będzie podanie wytłumaczenia. Jakby nie było miał od sprzątania i gotowania gosposię.

- Możemy teraz wrócić do samochodu? Do Atlanty długa droga. Poza tym, twoi sąsiedzi bardzo się nami zainteresowali – dodał, dyskretnie wskazując na podwórko, gdzie ludzie zaniechali wszelkich prac i z wielką uwaga przypatrywali się naszej dwójce.

- Grzeczna dziewczynka. – Poklepał Cath z aprobatą po pupie, gdy ta lekko ucałowała jego policzek i skierowała się w stronę drzwi samochodu, oczywiście po drodze pokazując mu język.

Nie mogła już się doczekać, aż wrócą do Atlanty. W głowie przygotowywała miliony scenariuszy, jak uczczą to, co właśnie się wydarzyło.

I bez znaczenia, jak absurdalnie to brzmiało, właśnie zaczęli ze sobą oficjalnie chodzić.

~*~

Dwa rozdziały jednego dnia? Czemu nie?