Rozdział 27 - Kochający dziadek

Jack nigdy nie przepadał za zakupami. Można powiedzieć, że w tej kwestii był jak typowy facet, gdyż wszystkie centra handlowe omijał szerokim łukiem. Po raz pierwszy jednak zaczął dostrzegać tego wszystkiego zalety. Oczywiście głównie chodziło o Catherine, która przymierzała mnóstwo sukienek i przy każdej prosiła Jack’a o opinię. Naturalnie, Brown był fanem tych najbardziej skąpych kiecek, dlatego bardzo ubolewał nad tym, że nie wypada ubrać się tak na wesele. W całym tym przymierzaniu podobało mu się również to, że trzeba było pomagać Catherine zapinać tylny ekspres sukienki, ale i przede wszystkim go odpinać. Oczywiście, próbował powstrzymać swoją wyobraźnię, jednak ta sama podsuwała mu coraz to lepsze obrazy. Dodatkowo, Jack widział również w słowach i gestach Catherine pewną zachętę, jakby obietnicę. I choć miał wielką nadzieję, że dziewczyna popchnie go do szybkiego numerku w przebierali, zdał sobie sprawę, że są to jedynie marzenia, gdyż widocznie Catherine misję znalezienia odpowiedniej sukienki traktowała bardzo poważnie.

Dlatego, gdy tylko takową znaleźli – co Jack przyjął z ogromną ulgą, gdyż zaczynał robić się głodny i nie chodziło tu już tylko o seks – pojechali prosto do domu. Brown miał nadzieję, że zaraz po spożyciu posiłku jego wyobrażenia w końcu się spełnią.

- Ach, już jesteście – zawołała Larissa, wychodząc zza domu. – Zaraz w takim razie podam do stołu. Dziadek, oczywiście, tak wyczekiwał obiadu, że wysłałam go do pana Thomasa na partyjkę szachów, by przestał mi zrzędzić.

Catherine uśmiechnęła się szeroko do babci, zdając sobie sprawę, jak bardzo za nią tęskniła. Chociaż w Atlancie miała wspaniałych znajomych, nikt z nich nie był w stanie zastąpić tej rodzinnej atmosfery, która była zawsze wyczuwalna w domu dziadków.

- W takim razie tylko się odświeżymy i już siadamy do stołu – powiedziała Jones, ciągnąc za sobą do domu Jack’a.

Po raz pierwszy zaprowadziła Browna na górę, prosto do swojego pokoju. Jak się okazało, bagaż Catherine już tam czekał.

- A gdzie moja torba? – zapytał Jack, szukając wzrokiem swojego bagażu.

Zainteresowało to także Catherine, która również zaczęła się rozglądać.

- Może jeszcze stoi na dole – powiedziała, wzruszając ramionami. – Przyniesiemy ją później.

Brown przystając na słowa dziewczyny, dopiero teraz skupił się na oglądaniu pokoju. Szybko rozejrzał się wokół siebie, zdając sobie sprawę, że zapewne wystrój tego miejsca nie zmienił się od czasów, kiedy Catherine była jeszcze nastolatką. Przewaga różu i małych figurek, zwanych potocznie zbieraczami kurzu była bardzo widoczna. W pokoju znajdowało się także mnóstwo fotografii, więc Brown skorzystał z okazji i szybko przejrzał je wszystkie, mając nadzieję, że dzięki nim dowie się czegoś więcej na temat życia Catherine i jej rodziny.

- Nigdy nie mówiłaś, co się stało z twoimi rodzicami – powiedział po chwili Jack, mając nadzieję, że nie jest to zbyt drażliwy temat. Nie uszło jego uwadze, że na żadnym z wystawionych zdjęć nie ma rodziców panny Jones.

Brown, po dokuczliwej chwili ciszy, odwrócił się, zastanawiając się, czy aby na pewno Catherine usłyszała jego pytanie. Wyraz twarzy dziewczyny odpowiedział jednak za nią.

- Przepraszam, jeśli to…

- Nie, w porządku – przerwała mu Cath. – To żadna tajemnica. Mama mnie zostawiła, gdy miałam pięć lat. Wyjechała bez żadnego pożegnania. Chciała podążać za marzeniami i już nigdy więcej jej nie zobaczyłam. Nie mam najmniejszego pojęcia, gdzie teraz może być.

- A twój ojciec? – zapytał niepewnie Jack.

- Nie mam pojęcia kim jest. Nigdy go nie poznałam. Nie wiem nawet, czy moja mama wiedziała kim był. Nie była typem dobej dziewczynki. Chyba wiesz, co mam na myśli.

Brown żałował, że zadał to pytanie. Nie chciał psuć Catherine humoru. Nie wiedział przecież, jak jest do tego wszystkiego ustosunkowana i czy poradziła sobie już z tą sytuacją.

- Na szczęście mam wspaniałych dziadków – dodała, już z uśmiechem na twarzy. Widocznie sama myśl o kochających opiekunach była dla niej radosna. Nie trzeba było być wielce uczonym, by dostrzec, jak wielkim uczuciem Cath darzyła Williama i Larissę.

Jack również się uśmiechnął, jednak nie był to szczery uśmiech, gdyż wciąż próbował przetrawić otrzymane informacje. Zaczął się także zastanawiać, jaki wpływ na życie kobiety miało to, co zrobiła jej matka. Brał pod uwagę pewien wariant. Zdawało mu się, że problemy z zaangażowaniem się w jakąkolwiek relację, mogą wynikać właśnie z tego, co zrobiła matka Cath.

Wiedział, że powinien dać coś Catherine w zamian. Choćby urywek swojej historii, strzępek jakiejś informacji.

- Nie dogaduję się najlepiej ze swoim ojcem – powiedział, wzruszając ramionami. Od razu zdał sobie sprawę, że jeszcze nikomu do tej pory tego nie powiedział. Oczywiście, był pewien, że jego matka jest świadoma łączących go z ojcem relacji, jednak nigdy o tym nie rozmawiali. – Chyba za mną nie przepada. Po śmierci mojego starszego brata jeszcze bardziej się od siebie oddaliliśmy. Myślę, że to mnie obwinia o śmierć Logana.

Catherine patrzyła na Jacka niepewnie, jakby zastanawiając się, czy Jack aby na pewno przemówił, czy też to wszystko było wytworem tylko i wyłącznie jej wyobraźni.

- Nie mam najmniejszego pojęcia, co wydarzyło się w twojej rodzinie, ale twój ojciec z pewnością nie ma racji – oznajmiła, patrząc Brownowi głęboko w oczy, jakby chciała przejrzeć go na wylot, zajrzeć w jego duszę. – Twój ojciec musi byś strasznym dupkiem. A poza tym, pierwsze słyszę, by istniał na ziemi człowiek, który nie lubi Jacka Browna… Istne szaleństwo – dodała, śmiejąc się, by rozładować zaistniałe napięcie.

Jack również się roześmiał, zdając sobie sprawę, że naprawdę lubi Catherine. Nie jak koleżankę. I nie miał pojęcia, co zrobić, by Cath dostrzegła, jak bardzo mu na niej zależy. Wiedział jednak, że coś musi zrobić na pewno.

Chwilę później zmierzali już do kuchni, bogatsi o kilka informacji o sobie. I choć Jack się cieszył z tego powodu, Catherine była pełna obaw. W końcu mogło to oznaczać, że w jakimś sposób to wszystko zbliżyło ich do siebie, a ona nie miała zamiaru komplikować ich relacji. Pasowała jej obecna sytuacja. Otwarty związek. Spotykanie się ze sobą bez zobowiązań. Czego w tym nie kochać?

- Catherine, zaniosłem już wasze torby na górę – powiedział William, który najwyraźniej zakończył już partyjkę szachów u sąsiada.

- Tak? – zdziwiła się dziewczyna. – Torby Jack’a nie było przecież w pokoju…

Will zasiadł przy stole, sięgając po szklankę z wodą. Zanim jednak udzielił odpowiedzi minęła niekrótka chwila.

- Torba pana Jack’a jest w pokoju gościnnym. W końcu to tam będzie spał, prawda?

Mimo, że dziadek teoretycznie zadał pytanie, każdy znajdujący się w pokoju wiedział, że istnieje na nie tylko jedna odpowiedź.  Tyle, że jedynie Larissa miała odwagę powiedzieć, co na ten temat naprawdę myśli.

- William – westchnęła – wydaje mi się, że przesadzasz. Chyba to jasne, że ta dwójka nie żyje w celibacie.

Dziadek spojrzał na Jack’a, a jego oczy zdradzały jedynie chęć mordu. Jakby myśl, że stojący przed nim mężczyzna mógł tknąć jego wnuczkę w więcej niżeli tylko platoniczny sposób, była czymś nadzwyczajnym i niepojętym.

- Mnie pokój gościnny, jak najbardziej pasuje – powiedział Jack, posyłając przy tym dziadkowi wymuszony uśmiech.

William nie komentując odpowiedzi Jack’a dolał sobie zimnej wody do szklanki.

- Mięczak – szepnęła Catherine tak, że jedynie Brown był w stanie ją usłyszeć.

- W nocy udowodnię ci, że jest inaczej – obiecał, nachylając się w stronę Catherine, gdy tylko dziadek skierował swoją uwagę na pustą zastawę na stole.

- Pokój gościnny znajduję się tuż przy sypialni mojego dziadka. To po drugiej stronie korytarza. Życzę powodzenia w przedostawaniu się na drugą stronę frontu – oznajmiła, puszczając mu oczko. – Ach, mówiłam ci, że mój dziadek jest z zamiłowania myśliwym? Strzelba wisi tuż nad jego łóżkiem.

Catherine dotąd nie wierzyła, że istnieje rzecz, która mogłaby przestraszyć Jack’a Browna, ale wyraz jego twarzy mówił jednoznacznie.

- Sama do mnie przyjdziesz tej nocy – powiedział po chwili Jack. – I uwierz, jeszcze będziesz mnie błagała…

Jones roześmiała się głośno, niechcący zwracając tym samym uwagę Williama.

- Co was tak bawi? – zapytał Will. – Możecie mi opowiedzieć, chętnie się pośmieję.

~*~

Nazajutrz, po w pełni przespanej nocy pod czujną wartą Williama Jonesa, Catherine zeszła na śniadanie. Ku wielkiemu zdziwieniu, oprócz babci w kuchni czekała na nią jeszcze jedna osoba.

- Amy, co ty tutaj robisz? Nie powinnaś szykować się do ślubu? – zapytała od razu Catherine, nie kłopocząc się żadnym grzecznościowym powitaniem. Widocznie nie była jeszcze gotowa na spotkanie z kuzynką.

- Catherine – zajęczała dziewczyna, płaczliwym głosem. – Moja druhna wylądowała w szpitalu i nie będzie mogła przyjść na ślub.

Najwyraźniej właśnie tak się kończyło, gdy za długo przebywało się w towarzystwie Amy.

- Tak mi przykro – powiedziała Catherine, ostentacyjnie łapiąc się za serce. Zapewne dzięki podobnej grze aktorskiej dostałaby rolę w jakieś „ambitnej” telenoweli – Biedactwo. Co ty teraz zrobisz?

Amy spojrzała na Catherine zapłakanymi oczyma. Makijaż dziewczyny płynął wraz ze łzami. A dresy, które miała na sobie niemalże wołały o pomstę do nieba.

- Dlatego tutaj jestem, siostrzyczko.

Oczywiście, Catherine powinna się domyśleć, że wizyta z samego rana w przypadku Amy nie wróży nic dobrego. A tym bardziej jej zapłakana twarz. A na samo słowo „siostrzyczka” powinna uciekać, gdzie pieprz rośnie. Więc, po cholerę, jeszcze stała w tej kuchni czekając na to, co nadejdzie?

Tym razem jednak nawet Jack Brown nie mógł jej pomóc. Wyglądało na to, że nie będzie jedynie zwykłym gościem na ślubie swojej kuzynki, ale będzie czynić honory, jako druhna.
Teraz była w stu procentach przekonana, że ten ślub miał przejść do historii i zakorzenić się gdzieś głęboko w jej pamięci. Pozostawało jej jedynie modlić się, by nie skończyła, jak poprzednia druhna.