Rozdział 6 - Dwoje może grać w tę grę.

            Jack Brown z pewnością nie należał do cierpliwych osób. Zawsze dostawał to, czego chciał i prawdę mówiąc, przyzwyczaił się do tego. Miał ogromną władzę. Był za siebie odpowiedzialny, a pieniądze, jakie zarabiał dawały mu ogromną siłę, także nad ludźmi. Tymczasem, siedziała przed nim kobieta, nad którą nie miał żadnej władzy. Nie mógł jej kontrolować. Nie rozumiał nawet z czym się to wiązało, gdyż doskonale wiedział, że mógłby ją usidlić na wiele sposobów. Pracowała w firmie jego brata, co ułatwiało mu grę. Tyle, że wciąż nie miał nad nią dostatecznej przewagi. Catherine nadal mu odmawiała, była do niego wrogo nastawiona, unikała go. To wszystko sprawiało, że pragnął jej jeszcze bardziej.

            Dodatkowo, siedziała naprzeciw niego kosząc swoim wyglądem. Wysokie szpilki wydłużały jej nogi i z trudem powstrzymywał wszelkie erotyczne myśli. Biała bluzka z dekoltem również pobudzała jego wyobraźnię, jednak Cath wydawała się całkowicie tego nie zauważać.

       - Catherine, zadałem ci pytanie – oznajmił, starając się brzmieć spokojnie, choć od środka go rozdzierało. Dlaczego nie mogła udzielić mu odpowiedzi na jedno, proste pytanie? Może gdyby zapytał o pogodę, nie czułby teraz takiej frustracji, kiedy odpowiadała mu cisza? Jak miał odebrać to milczenie? Czyżby się z kimś spotykała? I dlaczego, do diabła, myśl o tym go złościła?

            - Myślę, że to nie jest pańska sprawa, panie Brown. Jeśli pan wybaczy, chciałabym już wrócić do pracy.

            Jack z pewnością nie przyjmował odmowy.

- Zarezerwowałem dla nas stolik w 4th & Swift.

Czyżby zmiana taktyki?

- Nie jestem zainteresowana.

Jack wstał zza swojego biurka, opierając dłonie na jego blacie i pochylając się w stronę Catherine.

- Jesteś. Widzę to w twoich oczach.

Szatynka otworzyła już buzię, by zaprotestować, ale równie szybko zrezygnowała. Zamiast tego podjęła zupełnie inną grę.

- Co dokładnie w nich widzisz, Jack?

Umyślnie użyła jego imienia, doskonale zdając sobie sprawę, że zrobiła to po raz pierwszy. Reakcja Browna potwierdziła jedynie to, że on także zdawał sobie z tego sprawę.

- Odbiorę cię przed ósmą. Podaj mi adres.

- Myślisz, że sama nie trafię?

Jack zacisnął usta niezadowolony, że dziewczyna niczego mu nie ułatwia.

- W jak wielu kwestiach zamierzasz się ze mną jeszcze kłócić? – Zapytał, nie spuszczając z niej wzroku. Jego przenikliwe szare oczy wpatrywały się w nią nieustannie, sprawiając, że całe jej ciało drżało. Skąd taka moc w jednym spojrzeniu?

Catherine uniosła lewą rękę, spoglądając na tarczę zegarka.

- Naprawdę muszę już iść – oznajmiła wstając. Za wszelką cenę starała się unikać patrzenia w jego stronę.

- Rozumiem więc, że nie muszę zostawiać panu tej teczki.

Jack uśmiechnął się tajemniczo.

- Nie zniósł bym myśli, że pokonała pani taką drogę nie zostawiając tych dokumentów u mnie. W wolnej chwili je przejrzę i z pewnością odniosę. Osobiście.

Catherine próbowała powstrzymać nagłe myśli, które zawitały w jej głowie i z pewnością próbowała także nie traktować słów Browna, jako obietnicy.

- Naturalnie.

- Odprowadzę cię – oznajmił spokojnym głosem, po czym przeszedł przez gabinet otwierając drzwi przed dziewczyną. Gdy tylko przekroczyła próg podążył za nią i delikatnym, a mimo to stanowczym ruchem złapał jej łokieć, prowadząc korytarzem w stronę windy. Ciepło, jakie rozlało się po ciele Cath było uderzające. Czuła, jak kolana się pod nią uginają i resztkami sił powstrzymywała się od upadku, chociaż w jej głowie rodziło się mnóstwo najróżniejszych scenariuszy. Wyobrażała sobie, jak upada, a Jack Brown otacza ją swoim ramieniem, starając się zapewnić ochronę. Na szczęście, jej myśli zostały w porę przerwane, w momencie gdy przeszli obok biurka jasnowłosej recepcjonistki, z którą Catherine wcześniej rozmawiała. Na dziewczynę spadło nagłe poczucie dumy. Choć wydawało się to niedorzeczne, chciała pokazać zarozumiałej kobiecie, że naprawdę była umówiona z Jackiem.

- Widzimy się o ósmej – oznajmił, gdy minęli masywne biurko i stanęli przy drzwiach windy, a on nacisnął przycisk, by przywołać ją na odpowiednie piętro. – Nie każ mi długo czekać, Catherine.

Dziewczyna niechętnie uwolniła łokieć z jego uścisku, po czym wyciągnęła w jego stronę dłoń, chcąc pożegnać się z mężczyzną w oficjalny sposób.

- Do widzenia, panie Brown.

Ujął jej rękę, zatrzymując przez długą chwilę w uścisku. Kciukiem delikatnie masował wierzch jej dłoni, ani na sekundę nie spuszczając z jej twarzy swojego przenikliwego spojrzenia.

Na szczęście rozległo się charakterystyczne piknięcie, a drzwi windy się rozsunęły. Catherine momentalnie spojrzała na puste pomieszczenie, a potem na Jacka, który wydawał się myśleć dokładnie o tym samym, co ona.

- Do zobaczenia, Catherine – oznajmił spokojnie, delikatnie wykrzywiając usta w tajemniczym uśmiechu. Dziewczyna uwolniła dłoń z jego uścisku, po czym weszła do windy,  klikając jeden z przycisków i stając naprzeciwko mężczyzny w bezpiecznej odległości.

- Do zobaczenia, Jack – powiedziała, a na zaakcentowanie jej słów drzwi windy się zamknęły.

~*~

Czasami pochłonięci chwilą kompletnie nie zdajemy sobie sprawy z tego, co mówimy i na co się zgadzamy. Szczególnie, gdy rozmówcą jest osoba, która wydaje się ucieleśnieniem wszystkich naszych pokus. Catherine naprawdę zaczęła żałować, że nie wykazała większego oporu i usilnie nie pokazywała, że nie jest zainteresowana. Może teraz nie musiałaby się kłopotać wymyślaniem najróżniejszych wymówek? Tak czy owak, prawda była taka, że była zainteresowana Jackiem Brownem. Z tym nie mogła wygrać. Coś ciągnęło ją do tego mężczyzny i nie mogła temu zaprzeczać. Z drugiej strony nie mogła dopuścić, by sprawy między nimi posunęły się dalej. Jack nie był mężczyzną dla niej, co do tego była przekonana.

Jedno było pewne. Była na tyle zdesperowana, że musiała poprosić kogoś o pomoc. Tym kimś okazała się dziewczyna, której szalone pomysły jakoś do tej pory do Cath nie przemawiały. Lily, jej zakręcona współlokatorka, wbrew pozorom okazała się być bardzo pomocna. W końcu, Harrison była specjalistką od mężczyzn. Mogłaby zostać nową bohaterką „Seksu w wielkim mieście”. Może zaginioną siostrą Samanthy?

- Powtórz – zażądała Lily zakładając ręce na biodra. Z pewnością zrobiłaby karierę, jako nauczycielka. Chłopcy uczyliby się chętniej, by zostać przez nią nagrodzeni. Albo wręcz przeciwnie, jedyne o czym mogliby myśleć, to o spędzeniu czasu w kozie?

- Może po prostu zadzwonię do jego biura i powiem sekretarce, że odwołuję dzisiejsze spotkanie z powodu grypy? Ona mu to przekaże i nie będziemy musieli spędzać razem czasu na niezręcznej kolacji.

Harrison westchnęła głęboko.

- Widziałam twojego faceta tylko jeden raz i to spotkanie trwało może jakąś minutę. Na szczęście jedna minuta wystarczyła, bym mogła zauważyć jedną, dość znaczącą rzecz. Cath, czy ten mężczyzna wygląda ci na kogoś, kto się poddaje?

Słuszna uwaga.

- On nie jest moim facetem – burknęła pod nosem Jones.

Lily wywróciła teatralnie oczyma.

- Czy naprawdę z całej mojej wypowiedzi zwróciłaś uwagę tylko na tę kwestię?

Catherine z westchnieniem opadła na kanapę, przyciągając kolana do siebie i oplatając je ramieniem. Za to jej współlokatorka podjęła jeszcze jedną próbę.

- Powtórzę plan jeszcze raz, więc musisz się skupić. Przychodzisz na kolację ubrana w zabójczą kieckę i te imponująco wysokie szpilki, które dodają kilka centymetrów twoim i tak długim nogom. Zachowujesz się jak urocza, niewinna dziewczyna, którą nawiasem mówiąc jesteś, jedynie twoje ciało z nim flirtuje. Zakładasz nogę na nogę, zagryzasz wargi i bawisz się włosami. Wodzisz faceta na pokuszenie. Sprawiasz, że jedyne o czym będzie mógł myśleć, to dobranie się do ciebie. Ale kiedy odwiezie cię do domu, dajesz mu jedynie całusa w policzek i znikniesz. Gdy zadzwoni - nie odbierzesz. A gdy już się nad nim zlitujesz i to zrobisz, podnosisz słuchawkę mówiąc imię jakiegoś innego faceta. To doprowadzi go do szaleństwa.

Catherine pokiwała głową analizując kolejno każdy punkt planu.

- W porządku. Mam tylko jedno pytanie. Po co to wszystko?

Lily przeczesała dłonią swoje ciemne włosy, starając się zdusić przekleństwo.

- Jesteś najgorszą uczennicą, jaką kiedykolwiek dane mi było szkolić.

- Po prostu nie rozumiem celu tego wszystkiego.

- Nie musisz nic rozumieć. On leci na ciebie, ty lecisz na niego. Pobaw się nim.

Catherine zagryzła wargę, zastanawiając się, czy przy tym mężczyźnie będzie miała wystarczająco dużo siły, by zrealizować te wszystkie punkty. Nie była taka jak Lily, nie miała żadnego doświadczenia w tych sprawach. Dodatkowo, w grę wchodził Jack Brown, więc sprawa podwójnie się komplikowała. Ale czymże jest zabawa bez ryzyka?

- Pomóż mi z sukienką. Zdaje się, że dwoje może grać w tę grę.

Lily uśmiechnęła się szeroko i klasnęła w dłonie, usatysfakcjonowana reakcją koleżanki.

- Bierzmy się do roboty.